آنان که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند یقیناً گناهانشان را از آنان می‌پوشانیم، و بر پایۀ بهترین عملی که همواره انجام می‌دادند پاداششان می‌دهیم (٧) ما به انسان دربارۀ احسان به پدر و مادرش [به هر آیینی که باشند] سفارش کردیم، چنانچه آن دو نفر بکوشند تا بر پایۀ جهالت [و امور بی‌دلیل و غیر علمی]، چیزی را شریک [در الوهیت] من قرار دهی از آنان اطاعت مکن! بازگشت همۀ شما به‌سوی من است، نهایتاً شما را به آنچه همواره انجام می‌دادید آگاه می‌کنم (٨) کسانی که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند بی‌تردید آنان را در گروه شایستگان وارد می‌کنیم (٩) از مردم کسانی هستند که می‌گویند: به خداوند ایمان آوردیم. ولی زمانی که در راه خدا مورد شکنجه قرار می‌گیرند، شکنجه مردم را [نسبت به خود] مانند عذاب خدا [غیرقابل تحمّل] می‌پندارند [و از بیم ادامه یافتنش از ایمان دست برمی‌دارند]، و چنانچه از سوی پروردگارت نصرتی [چون پیروزی] بیاید بی‌گمان می‌گویند: ما از دیرباز با شما بودیم. آیا خداوند به آنچه در سینه‌های جهانیان است [از همه] آگاه‌تر نیست؟ (١٠) همانا خداوند کسانی را که [از روی صِدق] ایمان آورده‌اند می‌شناسد، و بی‌تردید منافقان را [نیز] می‌شناسد (١١) کافران به مؤمنان گفتند: از طریقه [و فرهنگ] ما پیروی کنید تا [اگر آخرتی در کار باشد] ما گناهانتان را بر عهده بگیریم. آنان چیزی از گناهان مؤمنان را به عهده نخواهند گرفت، کافران مسلّماً [در وعده‌هایی که می‌دهند] دروغ‌گویند (١٢) یقیناً آنان بارهای سنگین گناهان خود را به دوش می‌کشند، و بارهای سنگین دیگری [از بارهای کسانی که گمراهشان کردند] را به همراه بارهای خود نیز به دوش خواهند کشید، و روز قیامت از آنچه افترا می‌بستند حتماً بازپرسی خواهند شد (١٣) به‌راستی نوح را به‌سوی قومش فرستادیم، پس هزار‌سال پنجاه‌سال‌کم در بین آنان زندگی کرد، [چون بیشتر مردم به او مؤمن نشدند] سرانجام توفانی [سهمگین] آنان را درحالی‌که ستمکار بودند فراگرفت (١٤) « 397 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن