- آل عمران - جزء چهارم - سوره آل عمران

وَلَئِنْ مُتُّمْ أَوْ قُتِلْتُمْ لَإِلَى اللَّهِ تُحْشَرُونَ ١٥٨ فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ ۖ وَلَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ ۖ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ ۖ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ ١٥٩ إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمْ ۖ وَإِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ ۗ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ ١٦٠ وَمَا كَانَ لِنَبِيٍّ أَنْ يَغُلَّ ۚ وَمَنْ يَغْلُلْ يَأْتِ بِمَا غَلَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ ثُمَّ تُوَفَّىٰ كُلُّ نَفْسٍ مَا كَسَبَتْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ ١٦١ أَفَمَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَ اللَّهِ كَمَنْ بَاءَ بِسَخَطٍ مِنَ اللَّهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ ۚ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ ١٦٢ هُمْ دَرَجَاتٌ عِنْدَ اللَّهِ ۗ وَاللَّهُ بَصِيرٌ بِمَا يَعْمَلُونَ ١٦٣ لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ ١٦٤ أَوَلَمَّا أَصَابَتْكُمْ مُصِيبَةٌ قَدْ أَصَبْتُمْ مِثْلَيْهَا قُلْتُمْ أَنَّىٰ هَٰذَا ۖ قُلْ هُوَ مِنْ عِنْدِ أَنْفُسِكُمْ ۗ إِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ١٦٥

و اگر بمیرید یا کشته شوید به‌سوی خداوند محشورتان می‌کنند (١٥٨) [ای پیامبر!] فقط به سبب رحمتی از سوی خداوند به آنان [مهربان و] نرم‌خوی شدی، اگر درشت‌خوی و سنگدل بودی از پیرامونت پراکنده می‌شدند، بنابراین از [خطاکارانِ] آنان درگذر و برای آنان آمرزش بخواه، و درکارها با آنان مشورت کن! و چون تصمیم [بر انجامِ کاری] گرفتی بر خداوند توکل کن؛ زیرا خداوند توکل‌کنندگان را دوست دارد (١٥٩) اگر خداوند شما را یاری کند هیچ‌کس بر شما چیره نخواهد شد، و اگر شما را واگذارد چه کسی بعد از او شما را یاری خواهد داد؛ مؤمنان باید فقط بر خدا اعتماد کنند (١٦٠) برای هیچ پیامبری [شایسته] نیست که [در اموال و غنایم و امور امتِ خود] خیانت کند، هرکه به خیانت آلوده شود روز قیامت آنچه را در آن خیانت کرده بیاورد، سپس به هرکس [عین همان] عمل [خائنانۀ] او را به‌طورکامل [به‌صورت عذاب دوزخ] می‌دهند، و [در این زمینه] مورد ستم قرار نمی‌گیرند (١٦١) آیا کسی که [با ایمان و عمل صالح] به دنبال خشنودی خداست مانند کسی است که به خشم خدا [که مستحق آن بوده] دچار شده، و جایگاهش دوزخ است؟ و [دوزخ] عاقبت بدی است! (١٦٢) برای آنان، [چه خواهندگانِ خشنودی حق، چه دچارشدگان به خشم خداوند، بر حسب اعمالشان] نزد خدا درجات [متفاوتی] است، خداوند به آنچه انجام می‌دهند بیناست (١٦٣) یقیناً خداوند به مؤمنان نعمتی عظیم و ارزشمند عطا فرمود آن‌گاه که در بین آنان پیامبری از خودشان برانگیخت که آیات او را بر آنان می‌خوانَد، و [از هر نوع آلودگی] پاکشان می‌کند، و کتاب و معارف استوار و سودمند به آنان می‌آموزد، درحالی‌که مسلّماً آنان [پیش از بعثت پیامبر] در گمراهی آشکاری بودند (١٦٤) آیا آن زمان که [در جنگ اُحُد] آسیبی به شما رسید که یقیناً دو برابرش را [در جنگ بَدر به دشمن] رساندید، [از روی بی‌صبری و بی‌توجهی به وضع خودتان] می‌گویید: این [آسیب] از کجاست؟ بگو: از ناحیۀ خودِ شماست [که به دنبال مخالفت با پیامبر و نزاع با یکدیگر به شما رسید،] یقیناً خداوند بر هر کاری تواناست‌ (١٦٥)