آنچه در [جنگ اُحُد،] روزی که دو گروهِ [مؤمن و مشرک] با هم روبه‌رو شدند به شما رسید به خواست خدا بود؛ تا مؤمنان را [که در همۀ حوادث و سختی‌ها ثابت‌قدمند] مشخص نماید (١٦٦) و نیز برای این بود که منافقان را [در این عرصه] مشخص کند، [همان‌هایی که چون] به آنان گفته شد: بیایید در راه خدا بجنگید، یا [لااقل برای حفظ خود و نوامیسِ خویش] به دفاع برخیزید. گفتند: اگر یقین داشتیم جنگی اتفاق می افتد مسلّماً دنبال شما می‌آمدیم [چون یقین نداشتیم سرگرم امور دیگر شدیم و از جنگ بازماندیم] آنان در آن روز به کفر نزدیک‌تر بودند تا به ایمان، به زبانشان چیزی می‌گویند که در دل‌هایشان نیست، خدا به آنچه پنهان می‌کنند داناتر است (١٦٧) هم آنان‌که [از جنگ در راه خدا امتناع کردند و در خانه‌هایشان] نشستند، و دربارۀ برادرانِ [ایمانی و نَسَبی] خود گفتند: اگر [در نرفتن به جنگ] از ما اطاعت می‌کردند کشته نمی‌شدند، بگو: اگر راست می‌گویید [که اختیار مرگ در دست شماست] پس آن را از خود دفع کنید (١٦٨) هرگز آنان را که در راه خدا کشته شدند مُرده مپندار؛ بلکه زنده‌اند و نزد پروردگارشان روزی ویژه‌ای به آنان عطا می‌شود (١٦٩) درحالی‌که به آنچه خداوند از فزون‌بخشی و احسانِ خود به آنان عطا کرده شادمانند، و برای کسانی که از پی ایشانند و هنوز به آنان نپیوسته‌اند [به سبب مقاماتی که در برزخ و قیامت برای آنان است] خوش‌حالند، چون نه بیمی بر آنان است، و نه اندوهگین می‌شوند (١٧٠) [کشتگانِ راه حق] به نعمت و فزون‌بخشی خاصی که از سوی خدا نصیب آنان است، و این‌که خداوند پاداش مؤمنان را تباه نمی‌کند [شادمانند] (١٧١) برای نیکوکاران و تقواپیشگانی که دعوت خدا و رسول را پس از آن‌که در جنگ آسیب و زخم به آنان رسیده بود، [برای جنگی دیگر بعد از جنگ اُحُد] اجابت کردند پاداشی بزرگ است (١٧٢) هم آنان‌که مردمِ [منافق و عوامل نفوذی دشمن] به آنان گفتند: مردم [مکه] برای [حمله به] شما [لشگری انبوه] جمع کرده‌اند؛ بنابراین از آنان بترسید [و دوباره در جنگ شرکت نکنید! این سخن] بر ایمانشان افزود و گفتند: خداوند برای ما بس است، و او نیکو کارسازی است (١٧٣) « 72 »
يَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَفَضْلٍ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿١٧١﴾ الَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِلَّهِ وَالرَّسُولِ مِنْ بَعْدِ مَا أَصَابَهُمُ الْقَرْحُ ۚ لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا مِنْهُمْ وَاتَّقَوْا أَجْرٌ عَظِيمٌ ﴿١٧٢﴾ الَّذِينَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ إِيمَانًا وَقَالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ ﴿١٧٣﴾ 
صفحه قبلي
ابتداي قرآن