زمانی که آیات روشن ما را بر آنان می‌خوانند کسانی که لقای ما را امید ندارند [از روی عناد و لجاجت به پیامبر] می‌گویند: قرآنی غیرِ این بیاور، یا آن را [به‌صورتی که خوشایند ماست] تغییر ده! بگو: مرا نرسد که آن را از نزد خود تغییر دهم، جز آنچه را به من وحی می‌شود پیروی نمی‌کنم، اگر از پروردگارم نافرمانی کنم [بر این نافرمانی‌ام] از عذاب روزی بزرگ می‌ترسم (١٥) بگو: اگر خداوند می‌خواست آن را بر شما نمی‌خواندم، و او هم شما را به آن آگاه نمی‌کرد، همانا مدت‌ها پیش از [نزول] قرآن در بین شما بودم[و ادعای پیامبری نداشتم، اکنون صِدق نبوتم را با قرآن اثبات می‌کنم،] آیا نمی‌اندیشید؟ (١٦) بنابراین ستمکارتر از کسی که بر خداوند دروغ بندد، یا آیاتش را انکار کند کیست؟ مسلّماً گنه‌پیشگان [در هیچ کاری] پیروز نمی‌شوند (١٧) آنان به‌جای خداوند چیزهایی را می‌پرستند که نه زیانی به آنان می‌رسانند، و نه سودی به آنان می‌دهند، می‌گویند: اینان شفیعانِ ما نزد خدایند، بگو: آیا خدا را به شفیعانی خبر می‌دهید که او در آسمان‌ها و زمین خبری از وجود آنان ندارد؟ [چون اگر وجود داشتند علمِ بی‌نهایت او به آنان هم مانند دیگر موجودات تعلق می‌گرفت،] او از آنچه که به نام شفیع و شریک [در کارگردانی] او قرار می‌دهند منزّه و برتر است (١٨) مردم [در شروع زندگی] جز امت واحدی [بر محور توحید نبودند،] ولی دربارۀ آن دچار اختلاف شدند، [گروهی موحّد مانده، و دسته‌ای مشرک شدند،] و اگر از سوی پروردگارت فرمانی [مبنی بر تأخیر عذاب] سبقت نیافته بود، مسلّماً در آنچه [از توحید و شرک] اختلاف کردند بینشان داوری می‌شد، [سپس مشرکانِ اختلاف‌انداز به دنبال آن داوری نابود می‌شدند] (١٩) می‌گویند: چرا از سوی پروردگارش معجزه‌ای [بر اساس دلخواه ما] نازل نشده؟ بگو: [معجزه از ناحیۀ] غیب [است که] ویژۀ خداست [نه به دلخواه شما]، [پس به سبب روی‌گرداندن از قرآن که آن را معجزۀ غیبی نمی‌دانید] منتظر [عذاب] باشید، که من هم با شما از منتظرانم (٢٠) « 210 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن