- البقرة - جزء دوم - سوره بقره

فَمَنْ خَافَ مِنْ مُوصٍ جَنَفًا أَوْ إِثْمًا فَأَصْلَحَ بَيْنَهُمْ فَلَا إِثْمَ عَلَيْهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ ١٨٢ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ ١٨٣ أَيَّامًا مَعْدُودَاتٍ ۚ فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ ۚ وَعَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ ۖ فَمَنْ تَطَوَّعَ خَيْرًا فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ ۚ وَأَنْ تَصُومُوا خَيْرٌ لَكُمْ ۖ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ ١٨٤ شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِنَ الْهُدَىٰ وَالْفُرْقَانِ ۚ فَمَنْ شَهِدَ مِنْكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ ۖ وَمَنْ كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَىٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ ۗ يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَلِتُكْمِلُوا الْعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَىٰ مَا هَدَاكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ ١٨٥ وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ ۖ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ ۖ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ ١٨٦

کسی که از انحرافِ سهوی و نا آگاهانۀ وصیت‌کننده [در مورد حقوق ورثه]، یا انحراف عمدی و آگاهانۀ او [مبنی بر وصیت به امور نامشروع و ناحق] بترسد، و بین ورثه [با تغییردادنِ وصیت بر اساس احکام دین] اصلاح دهد گناهی بر او نیست، همانا خداوند بسیار آمرزنده و مهربان است‌ (١٨٢) ای مؤمنان! روزه بر شما واجب شده همان‌گونه که بر پیشینیانِ شما واجب شده بود، [فلسفۀ وجوب روزه این است که] تا [شما با اِمساک در ماه رمضان] به [روحیه اطاعت از خدا، و] پرهیز [از محرّماتش] آراسته شوید‌ (١٨٣) [در] روزهایی چند و اندک [روزه بگیرید!] پس هرکه از شما بیمار یا در سفر باشد [به تعداد روزه‌های از دست رفته] از روزهای غیر [رمضان] روزه بگیرد، و بر کسانی که روزه‌گرفتن برایشان طاقت‌‌فرساست، کفارۀ آن طعام‌دادن به یک نیازمند [به‌جایِ هر روزۀ از دست رفته] است، و هرکس به خواست خودش [افزون بر کفارۀ واجب] به طعامِ نیازمند بیفزاید برایش خیر [بیشتری] است، و روزه‌گرفتن [هرچند دشوار باشد] اگر [پاداش و آثار معنوی‌اش را] بدانید برای شما بهتر است‌ (١٨٤) [آن روزهای چند و اندک که روزه در آن واجب گشته] ماه رمضان است؛ ماهی که قرآن در آن نازل شده؛ [قرآنی که همۀ آیاتش] هدایتگر مردم و دربردارندۀ دلایلی روشن از هدایت، و میزان تشخیص [حق از باطل] است، پس کسی که در این ماه [در وطنش] حاضر باشد باید همۀ ماه را روزه بگیرد، و آن که بیمار یا در سفر است [به تعداد روزه‌های از دست رفته] روزهای غیر [رمضان] را روزه بدارد، [حکم قضای روزه به این صورت برای این است که] خداوند برای شما آسانی می‌خواهد نه سختی، و به خاطر این است که [با گرفتن روزه‌های از دست رفته،] تعداد [روزهای رمضان] را کامل کنید، و خدا را به پاس آن‌که شما را [به حقایق] راهنمایی نموده به عظمت و بزرگی ستایش کنید، و نیز برای این‌که [به سبب نعمتِ کم‌نظیر ماه رمضان و روزۀ در آن] سپاس‌گزار باشید‌ (١٨٥) چون بندگانم از تو دربارۀ من بپرسند، [بگو:] یقیناً من نزدیکم! دعای دعاکننده را وقتی مرا بخواند اجابت می‌کنم؛ پس باید [برای تأمین خیر دنیا و آخرتشان، خواسته‌های] مرا [عملاً] اجابت کنند، و به من ایمان بیاورند تا [به رشد و صواب] راه یابند‌ (١٨٦)