- الأنعام - جزء هفتم - سوره انعام

قُلْ أَيُّ شَيْءٍ أَكْبَرُ شَهَادَةً ۖ قُلِ اللَّهُ ۖ شَهِيدٌ بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ ۚ وَأُوحِيَ إِلَيَّ هَٰذَا الْقُرْآنُ لِأُنْذِرَكُمْ بِهِ وَمَنْ بَلَغَ ۚ أَئِنَّكُمْ لَتَشْهَدُونَ أَنَّ مَعَ اللَّهِ آلِهَةً أُخْرَىٰ ۚ قُلْ لَا أَشْهَدُ ۚ قُلْ إِنَّمَا هُوَ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ وَإِنَّنِي بَرِيءٌ مِمَّا تُشْرِكُونَ ١٩ الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَاءَهُمُ ۘ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ ٢٠ وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَىٰ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا أَوْ كَذَّبَ بِآيَاتِهِ ۗ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ ٢١ وَيَوْمَ نَحْشُرُهُمْ جَمِيعًا ثُمَّ نَقُولُ لِلَّذِينَ أَشْرَكُوا أَيْنَ شُرَكَاؤُكُمُ الَّذِينَ كُنْتُمْ تَزْعُمُونَ ٢٢ ثُمَّ لَمْ تَكُنْ فِتْنَتُهُمْ إِلَّا أَنْ قَالُوا وَاللَّهِ رَبِّنَا مَا كُنَّا مُشْرِكِينَ ٢٣ انْظُرْ كَيْفَ كَذَبُوا عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ ۚ وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَفْتَرُونَ ٢٤ وَمِنْهُمْ مَنْ يَسْتَمِعُ إِلَيْكَ ۖ وَجَعَلْنَا عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَنْ يَفْقَهُوهُ وَفِي آذَانِهِمْ وَقْرًا ۚ وَإِنْ يَرَوْا كُلَّ آيَةٍ لَا يُؤْمِنُوا بِهَا ۚ حَتَّىٰ إِذَا جَاءُوكَ يُجَادِلُونَكَ يَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ هَٰذَا إِلَّا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ ٢٥ وَهُمْ يَنْهَوْنَ عَنْهُ وَيَنْأَوْنَ عَنْهُ ۖ وَإِنْ يُهْلِكُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَمَا يَشْعُرُونَ ٢٦ وَلَوْ تَرَىٰ إِذْ وُقِفُوا عَلَى النَّارِ فَقَالُوا يَا لَيْتَنَا نُرَدُّ وَلَا نُكَذِّبَ بِآيَاتِ رَبِّنَا وَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ٢٧

[به کافران و مشرکان که در صِدق نبوتت با تو نزاع دارند] بگو: گواهی چه کسی بر صِدق نبوتم برترین گواهی است؟ بگو: خداوند بین من و شما گواه است [که گواهی او مطمئن‌ترین و برترین گواهی است،] و این قرآن [که گواهی خدا بر صِدق نبوت من است] به من وحی شده تا به‌وسیلۀ آن شما و هرکه را این قرآن به او می‌رسد [از عاقبتِ شوم کفر و شرک] هشدار دهم، آیا شما [با تکیه بر دلیل استوار] گواهی می‌دهید که با خداوند، معبودهای دیگری [به عنوان شریک] هست؟ بگو: [چون هیچ دلیلی وجود ندارد] من گواهی نمی‌دهم، بگو: معبودِ یگانه و یکتا فقط اوست، و من از معبودهایی که شریک او [در کارگردانی جهان] قرار می‌دهید به شدت بیزارم‌ (١٩) کسانی که کتاب [آسمانی تورات و انجیل] را به آنان عطا کردیم [بر پایۀ اوصافی که در کتاب‌هایشان بیان شده] پیامبر را می‌شناسند همان‌گونه که پسرانشان را می‌شناسند، تنها کسانی که [سرمایه‌های وجودی] خود را تباه کرده‌اند [به پیامبر اسلام] ایمان نمی‌آورند‌ (٢٠) ستمکارتر از کسی که بر خداوند دروغ بسته، یا آیات او را منکر شده کیست؟ به‌یقین ستمکاران [در هیچ کاری] پیروز نمی‌شوند‌ (٢١) [به یاد آرید] روزی که همۀ مشرکان را در عرصۀ قیامت جمع می‌کنیم، سپس به کسانی که [برای خدا] شریک قرار دادند می‌گوییم: شریکانتان که می‌پنداشتید [شریک خدایند] کجایند [تا شما را از عذاب امروز نجات دهند]؟! (٢٢) سپس بهانه و پاسخ آنان جز این نیست که می‌گویند: به خداوندِ یکتا پروردگارمان سوگند که ما [در دنیا برای خداوند] شریکی قائل نبودیم‌! (٢٣) با دقت بنگر که چگونه بر خود دروغ می‌بندند، و آنچه را به دروغ [به عنوان شریک خدا] انتخاب کرده بودند از دستشان رفت‌ (٢٤) از آنان کسانی هستند که به سخنانت [که محصول وحی است] گوش می‌دهند، و ما [به کیفر لجاجت و کبرشان] بر دل‌هایشان حجاب‌هایی قرار داده‌ایم که آن را نمی‌فهمند، و در گوششان سنگینی نهاده‌ایم [که نمی‌شنوند]، اگر هر آیه و معجزه‌ای را ببینند [باز هم] به آن ایمان نمی‌آورند، تا آن‌جا که وقتی نزد تو می‌آیند با تو وارد گفت‌وگوی نادرست و بی‌دلیل می‌شوند، کافران می‌گویند: این قرآن جز افسانه‌های پیشینیان نیست! (٢٥) آنان [مردم را] از روی‌آوردن به قرآن بازمی‌دارند، و خود نیز از آن دوری می‌کنند، [این تاریک‌دلانِ لجوج] جز خود را به هلاکت نمی‌اندازند، و [این عاقبتِ شوم را] درک نمی‌کنند‌ (٢٦) اگر هنگامی که آنان را بر آتش دوزخ نگاه داشته‌اند ببینی، [در حالتی ذلّت‌بار و هول‌انگیزی می‌بینی،] می‌گویند: ای‌کاش ما را [به دنیا] بازمی‌گرداندند، و [در آن‌جا] آیات پروردگارمان را انکار نمی‌کردیم، و از مؤمنان می‌شدیم‌ (٢٧)