- الأنفال - جزء نهم - سوره انفال

يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْأَنْفَالِ ۖ قُلِ الْأَنْفَالُ لِلَّهِ وَالرَّسُولِ ۖ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ ۖ وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ ١ إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آيَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَانًا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ ٢ الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ ٣ أُولَٰئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا ۚ لَهُمْ دَرَجَاتٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَمَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ كَرِيمٌ ٤ كَمَا أَخْرَجَكَ رَبُّكَ مِنْ بَيْتِكَ بِالْحَقِّ وَإِنَّ فَرِيقًا مِنَ الْمُؤْمِنِينَ لَكَارِهُونَ ٥ يُجَادِلُونَكَ فِي الْحَقِّ بَعْدَمَا تَبَيَّنَ كَأَنَّمَا يُسَاقُونَ إِلَى الْمَوْتِ وَهُمْ يَنْظُرُونَ ٦ وَإِذْ يَعِدُكُمُ اللَّهُ إِحْدَى الطَّائِفَتَيْنِ أَنَّهَا لَكُمْ وَتَوَدُّونَ أَنَّ غَيْرَ ذَاتِ الشَّوْكَةِ تَكُونُ لَكُمْ وَيُرِيدُ اللَّهُ أَنْ يُحِقَّ الْحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ وَيَقْطَعَ دَابِرَ الْكَافِرِينَ ٧ لِيُحِقَّ الْحَقَّ وَيُبْطِلَ الْبَاطِلَ وَلَوْ كَرِهَ الْمُجْرِمُونَ ٨

شماره سوره 8 نام سوره انفال تعداد آيات 75 مدني

به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی

‌ از تو دربارۀ غنائم [که مالک معینی ندارد] می‌پرسند [که مالکیتش با کیست؟ و چگونه باید تقسیم شود؟] بگو: [مالکیتِ] غنائم ویژۀ خدا و پیامبر است؛ بنابراین اگر مؤمن هستید [دربارۀ آن] از خدا پروا کنید، و [نزاع] بین خود را [در مورد آن] اصلاح کرده، و به اطاعت از خدا و پیامبرش [در خصوص احکامِ غنائم و اموالِ بی‌مالک] گردن نهید‌ (١) مؤمنان فقط کسانی هستند که چون یاد خدا شود دل‌هایشان [از عظمت او] به هول و هراس افتد، و هنگامی که آیاتش را بر آنان می‌خوانند به ایمانشان می‌افزاید، و فقط بر پروردگارشان توکل می‌کنند‌ (٢) آنان‌که همواره نماز را [با شرایط ویژه‌اش] برپا می‌دارند، و بخشی از آنچه را به آنان روزی داده‌ایم [برای حل مشکلات مردم] هزینه می‌کنند‌ (٣) مؤمنان حقیقی فقط اینانند، برای آنان نزد پروردگارشان درجاتی [والا و غیر قابل توصیف،] و آمرزش و رزق با ارزشی است‌ (٤) همان‌گونه که پروردگارت به حکم [خود، که حکمی] حق [بود] تو را از خانه‌ات [به‌سوی جنگ بَدر] بیرون برد، درحالی‌که گروهی از مؤمنان ناخشنود [از شرکت در جنگ] بودند، [حکم پروردگارت نیز در بارۀ غنائم که گروهی از آنان در مورد آن ناراضی بودند حکمی حق بود] (٥) با تو دربارۀ رفتن به جهاد، بعد از آن‌که حق‌بودنش روشن شد، گفت‌وگوی نادرست و بی‌دلیل می‌کنند، [هنوز به جنگ نرفته چنان ترسیده‌اند که] گویی آنان را به‌سوی مرگ می‌رانند، و [مقدمات و آثارش را] با چشم خود می‌بینند! (٦) [به یاد آرید] هنگامی که خداوند به شما وعده داد [پیروزی بر] یکی از دو گروه [یا سپاهِ دشمن، یا کاروان تجارتی قریش] نصیبتان شود، و شما دوست داشتید کاروان [تجاری قریش] که مسلح نبودند برای شما باشد، ولی خداوند می‌خواست [با رویارویی شما با دشمنِ مسلّح،] فرمانش را که احقاقِ حق در پرتو آن صورت می‌گیرد جلوه‌گر سازد، و ریشۀ کافران را از بیخ و بن برکند‌ (٧) تا حق را استوار، و باطل را نابود سازد؛ هرچند گنه‌پیشگان خوش نداشته باشند‌ (٨)