کسانی که دربارۀ خداوند [به‌ویژه یگانه‌بودنش،] پس از آن‌که دعوتش [از سوی خِردورزان با تکیه بر فطرت و بصیرت] پذیرفته شد، گفت‌وگوی نادرست و بی‌دلیل می‌کنند، چون و چرایشان نزد پروردگارشان [که آیینش استوار بر دلایل مُحکم است] باطل و زایل‌شدنی است، بر آنان خشمی سخت، و عذابی شدید است (١٦) خداست که کتاب و میزانِ [سنجش حق از باطل] را نازل کرد [؛ میزانی که همۀ انسان‌ها در قیامت با آن سنجیده می‌شوند]، تو از [زمان وقوع] قیامت چه می‌دانی؟ امید است نزدیک باشد (١٧) کسانی که به آن ایمان ندارند [از روی تمسخر] شتاب در آمدنش را خواهانند، و باورکنندگان آن از آن در هراسند، و می‌دانند که قیامت [حادثه‌ای] حق و حتمی است، آگاه باشید! کسانی که همواره دربارۀ قیامت گفتاری تردید‌آور دارند در گمراهی دوری هستند [که هرگز در آن دسترسی به هدایت ندارند] (١٨) خداوند به [همۀ امور] بندگانش دقیق است، هرکه را بخواهد روزی عطا می‌کند، او نیرومند و توانای شکست‌ناپذیر است (١٩) کسی که خواهان محصولات آخرتی است بر محصولاتش می‌افزاییم، و آن که طالب محصولات دنیایی است بخشی از آن را به او می‌بخشیم، ولی در آخرت برای او هیچ بهره‌ای نخواهد بود (٢٠) آیا غیر مؤمنانِ [از هر طایفه و ملت]، معبودانی دارند که بی‌اِذن خداوند آیینی را برای آنان پایه‌گذاری کرده‌اند؟ [درحالی‌که کلیددار هستی خداست، و حق تشریع و ارائۀ دین فقط ویژۀ اوست،] اگر فرمان خداوند [بر مهلتشان تا سرآمدنِ اجل معینشان] نبود، بینشان حکم [به هلاکت و نابودی] می‌شد، یقیناً برای ستمکاران عذاب دردناکی خواهد بود (٢١) [در قیامت] ستمکاران را می‌بینی که از آنچه انجام داده‌اند در هراسند، و همان [را که مرتکب شده‌اند به‌صورت عذاب] گریبانگیرشان خواهد شد، و مؤمنانی که کارهای شایسته انجام داده‌اند در باغ‌های بهشتند، برای آنان هرچه بخواهند نزد پروردگارشان [فراهم] است، این همان احسان بزرگ است! (٢٢) « 485 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن