- المائدة - جزء ششم - سوره مائده

وَقَالَتِ الْيَهُودُ وَالنَّصَارَىٰ نَحْنُ أَبْنَاءُ اللَّهِ وَأَحِبَّاؤُهُ ۚ قُلْ فَلِمَ يُعَذِّبُكُمْ بِذُنُوبِكُمْ ۖ بَلْ أَنْتُمْ بَشَرٌ مِمَّنْ خَلَقَ ۚ يَغْفِرُ لِمَنْ يَشَاءُ وَيُعَذِّبُ مَنْ يَشَاءُ ۚ وَلِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا ۖ وَإِلَيْهِ الْمَصِيرُ ١٨ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ قَدْ جَاءَكُمْ رَسُولُنَا يُبَيِّنُ لَكُمْ عَلَىٰ فَتْرَةٍ مِنَ الرُّسُلِ أَنْ تَقُولُوا مَا جَاءَنَا مِنْ بَشِيرٍ وَلَا نَذِيرٍ ۖ فَقَدْ جَاءَكُمْ بَشِيرٌ وَنَذِيرٌ ۗ وَاللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ١٩ وَإِذْ قَالَ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ يَا قَوْمِ اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ جَعَلَ فِيكُمْ أَنْبِيَاءَ وَجَعَلَكُمْ مُلُوكًا وَآتَاكُمْ مَا لَمْ يُؤْتِ أَحَدًا مِنَ الْعَالَمِينَ ٢٠ يَا قَوْمِ ادْخُلُوا الْأَرْضَ الْمُقَدَّسَةَ الَّتِي كَتَبَ اللَّهُ لَكُمْ وَلَا تَرْتَدُّوا عَلَىٰ أَدْبَارِكُمْ فَتَنْقَلِبُوا خَاسِرِينَ ٢١ قَالُوا يَا مُوسَىٰ إِنَّ فِيهَا قَوْمًا جَبَّارِينَ وَإِنَّا لَنْ نَدْخُلَهَا حَتَّىٰ يَخْرُجُوا مِنْهَا فَإِنْ يَخْرُجُوا مِنْهَا فَإِنَّا دَاخِلُونَ ٢٢ قَالَ رَجُلَانِ مِنَ الَّذِينَ يَخَافُونَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمَا ادْخُلُوا عَلَيْهِمُ الْبَابَ فَإِذَا دَخَلْتُمُوهُ فَإِنَّكُمْ غَالِبُونَ ۚ وَعَلَى اللَّهِ فَتَوَكَّلُوا إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ ٢٣

یهود و نصاری گفتند: ما فرزندان خداوند و محبوبان اوییم. بگو: [اگر ادعای شما درست است] پس چرا خداوند شما را به علت گناهانتان عذاب می‌کند؟ [این‌گونه که می‌گویید نیست،] شما هم بشری از [جنس] مخلوقات خدایید، هرکه را بخواهد می‌آمرزد، و هرکه را بخواهد عذاب می‌کند، مالکیت و فرمانروایی آسمان‌ها و زمین و آنچه بین آن دوتاست فقط در سیطرۀ خداست؛ و بازگشت به‌سوی اوست‌ (١٨) ای اهل کتاب! مسلّماً پیامبر ما پس از سپری‌شدنِ روزگاری از انقطاع نبوت، در حالی به‌سوی شما آمده که [آنچه را از احکام و معارف الهی به او وحی شده] برای شما بیان می‌کند، که [روز قیامت در دادگاه حسابرسی] نگویید هیچ مژده‌دهنده و بیم‌رسانی برای ما نیامد، بدون‌شک مژده‌دهنده و بیم‌رسان به‌سویتان آمد، و خداوند بر هر کاری تواناست (١٩) [به یاد آرید] هنگامی که موسی به قومش گفت: ای قومِ من! نعمت‌های خدا را بر خود یاد کرده، [قلباً مورد توجه قرار دهید،] آن‌گاه که در بین شما پیامبرانی قرار داد و بعضی از شما را به پادشاهی رسانید، و آنچه به هیچ‌کس از جهانیانِ [روزگارتان] نداده بود به شما عطا کرد‌ (٢٠) ای قومِ من! به سرزمین مقدسی که خداوند برای شما مقرر کرده درآیید، و [در برابر دشمن و رویارویی با اهل باطل] عقبگرد نکنید! [و تن به فرار ندهید] که از تباه‌کنندگان [همۀ سرمایۀ وجودی خود] خواهید شد‌ (٢١) گفتند: ای موسی! همانا در آن‌جا مردمی زورگو و ستمگر هستند، و ما هرگز در آن‌جا وارد نمی‌شویم تا آنان از آن‌جا بیرون روند، اگر از آن‌جا بیرون روند البته ما وارد خواهیم شد‌ (٢٢) دو مرد از کسانی که خداترس بودند و خداوند به هر دو نعمت [ایمان و شهامت] داده بود گفتند: از این دروازه به آنان یورش برید! چون به آن‌جا درآیید یقیناً پیروزید، و اگر مؤمن هستید فقط بر خداوند توکل کنید‌! (٢٣)