- الأعراف - جزء نهم - سوره اعراف

إِنَّ وَلِيِّيَ اللَّهُ الَّذِي نَزَّلَ الْكِتَابَ ۖ وَهُوَ يَتَوَلَّى الصَّالِحِينَ ١٩٦ وَالَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لَا يَسْتَطِيعُونَ نَصْرَكُمْ وَلَا أَنْفُسَهُمْ يَنْصُرُونَ ١٩٧ وَإِنْ تَدْعُوهُمْ إِلَى الْهُدَىٰ لَا يَسْمَعُوا ۖ وَتَرَاهُمْ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ وَهُمْ لَا يُبْصِرُونَ ١٩٨ خُذِ الْعَفْوَ وَأْمُرْ بِالْعُرْفِ وَأَعْرِضْ عَنِ الْجَاهِلِينَ ١٩٩ وَإِمَّا يَنْزَغَنَّكَ مِنَ الشَّيْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ ۚ إِنَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ٢٠٠ إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ ٢٠١ وَإِخْوَانُهُمْ يَمُدُّونَهُمْ فِي الْغَيِّ ثُمَّ لَا يُقْصِرُونَ ٢٠٢ وَإِذَا لَمْ تَأْتِهِمْ بِآيَةٍ قَالُوا لَوْلَا اجْتَبَيْتَهَا ۚ قُلْ إِنَّمَا أَتَّبِعُ مَا يُوحَىٰ إِلَيَّ مِنْ رَبِّي ۚ هَٰذَا بَصَائِرُ مِنْ رَبِّكُمْ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ ٢٠٣ وَإِذَا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَأَنْصِتُوا لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ ٢٠٤ وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِينَ ٢٠٥ إِنَّ الَّذِينَ عِنْدَ رَبِّكَ لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَيُسَبِّحُونَهُ وَلَهُ يَسْجُدُونَ ۩ سجده مستحب

٢٠٦

بی‌تردید سرپرست و یارم خداوند یکتایی است که قرآن را نازل کرده، و او همواره درست‌کاران را سرپرستی و یاری می‌کند‌ (١٩٦) کسانی را که به‌جای خداوند می‌خوانید، نه قدرت دارند شما را یاری دهند، و نه خود را یاری کنند‌ (١٩٧) اگر از آنان درخواست راهنمایی کنید نمی‌شنوند، آن‌ها را می‌بینی که [چشم‌های ساخته‌شدۀ ظریفشان به‌گونه‌ای است که گویی] به تو نگاه می‌کنند، درحالی‌که نمی‌بینند‌ (١٩٨) گذشت [از اشتباه‌کاران] راپیشۀ خود ساز، و به کارهای پسندیده فرمان بده، و از نادانان رویگردان باش‌! (١٩٩) اگر وسوسه‌ای از سوی شیطان تو را [برای نافرمانی از دستورهای حق] تحریک کند به خداوند پناه ببر! زیرا او شنوا[ی نالۀ پناه‌خواهان]، و دانا[ی به امور آنان] است‌ (٢٠٠) مسلّماً هرگاه وسوسه‌ای از سوی شیطان به تقواپیشگان رسد [به فرمان‌های خدا و محاکماتِ قیامت] توجه قلبی کنند، و بی‌درنگ [به‌وسوسۀ دشمن] بینا می‌شوند، [در نتیجه از افتادن در دامِ وسوسه در امان می‌مانند‌] (٢٠١) برادرانِ مشرکان [که شیاطینِ وسوسه‌گرند] همواره آنان را به عمق گمراهی می‌کشانند، و سپس [از کارشان] کوتاهی نکرده، [از وسوسه‌گری بازنمی‌ایستند]‌‌ (٢٠٢) هرگاه [به سبب تأخیرِ وحی] آیه‌ای برای مشرکان نیاوری [به گمان باطلشان که قرآن را از نزد خود می‌سازی] می‌گویند: چرا آیه‌ای از پیش خود انتخاب نکردی [تا بر ما بخوانی]؟ بگو: من فقط آنچه را از سوی پروردگارم به من وحی می‌شود پیروی می‌کنم، این قرآن دلایلی روشن از سوی پروردگار شماست، و [سراسر آیاتش] برای مؤمنان هدایتگر و رحمت است‌ (٢٠٣) چون قرآن بخوانند [به گوشِ قبول] بشنوید، و [در برابر آن] سکوت کنید! [و در کنارش از پیشِ خود قانون و حکمی نسازید،] تا مورد رحمت قرار گیرید‌ (٢٠٤) پروردگارت را بامدادان و شامگاهان در دل خود بدون بانگ‌برداشتن از روی زاری و بیم یاد کن، و [دربارۀ یاد خدا] از بی‌خبران مباش‌! (٢٠٥) قطعاً مقرّبانِ درگاه خداوند هیچ‌گاه از عبادت و بندگی‌اش تکبّر نمی‌ورزند، و همواره او را [به پاک‌بودن از هر عیب و نقصی] می‌‌ستایند، و پیوسته برای او سجده می‌کنند‌ (٢٠٦)