- الشعراء - جزء نوزدهم - سوره شعراء

وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ ١٨٤ قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ ١٨٥ وَمَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ ١٨٦ فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ١٨٧ قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ١٨٨ فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ ۚ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ١٨٩ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ١٩٠ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ١٩١ وَإِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ١٩٢ نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ ١٩٣ عَلَىٰ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ ١٩٤ بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ ١٩٥ وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ ١٩٦ أَوَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ آيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِي إِسْرَائِيلَ ١٩٧ وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَىٰ بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ ١٩٨ فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ ١٩٩ كَذَٰلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ ٢٠٠ لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّىٰ يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ ٢٠١ فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ٢٠٢ فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ ٢٠٣ أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ ٢٠٤ أَفَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ ٢٠٥ ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَ ٢٠٦

و از آن که شما و امت‌های پیشین را آفرید پروا کنید‌! (١٨٤) گفتند: جز این نیست که تو از جادوشدگانی! (١٨٥) تو جز بشری مانند ما نیستی، یقیناً ما تو را از دروغ‌گویان می‌دانیم‌ (١٨٦) اگر [در ادعایت] راست‌گویی پاره‌هایی از آسمان را بر ما فروریز‌ (١٨٧) [شعیب] گفت: پروردگارم به آنچه [از مفاسد اقتصادی و اجتماعی] انجام می‌دهید داناتر است‌ (١٨٨) پس او را انکارکردند، در نتیجه عذابِ روزِ ابرِ آتش‌بار آنان را فراگرفت، همانا آن عذابِ روزی بزرگ بود! (١٨٩) بی‌تردید در این [سرگذشت] عبرت و درس بزرگی است، و [قوم شعیب] بیشترشان ایمان‌آور نبودند‌ (١٩٠) به‌راستی پروردگارت همان توانای شکست‌ناپذیر [و] مهربان است‌ (١٩١) مسلّماً این [قرآن] فرستاده شدۀ پروردگار جهانیان است‌ (١٩٢) که روح‌الاَمین آن را فرود آورده است‌ (١٩٣) بر قلب تو، تا از هشداردهندگان باشی‌ (١٩٤) به زبانی روشنگر و گویا‌ (١٩٥) بی‌تردید [خبر] این [قرآن] در کتاب‌های پیشینیان موجود است‌ (١٩٦) آیا این‌که دانشمندان بنی‌اسرائیل قرآن را [با تکیه بر تورات و انجیلشان] می‌شناسند برای منکران دلیلی [بر صِدق و حقانیت آن] نیست؟ (١٩٧) اگر آن را [که مایۀ هدایت همگان است] بر بعضی از غیر عرب نازل کرده بودیم‌ (١٩٨) و او آن را بر عرب‌ها خوانده بود، [باز هم] به آن ایمان نمی‌آوردند‌ (١٩٩) این‌گونه [که به زبانی روشن و قابل فهم است] آن را در دل‌های گنه‌پیشگان وارد کرده‌ایم [که حق‌بودنش را بفهمند] (٢٠٠) [ولی این متکبّرانِ لجوج] به آن ایمان نمی‌آورند تا آن عذاب دردناک را ببینند‌ (٢٠١) که ناگهان درحالی‌که [از آمدنش] بی‌خبرند بر آنان درآید‌ (٢٠٢) [در آن لحظه که فرصت از دست رفته] فریاد می‌زنند: آیا مهلتمان می‌دهند [تا گذشتۀ خود را جبران کنیم و مؤمن به قرآن شویم]‌؟ (٢٠٣) [با این وصف]، آیا [باز هم] به [آمدن] عذابِ ما شتاب دارند؟! (٢٠٤) پس مرا خبر ده که اگر ما سالیانی آنان را [از نعمت‌های مادّی] بهره دهیم (٢٠٥) سپس عذابی که همواره به آن تهدید می‌شدند بر آنان درآید‌ (٢٠٦)