- یونس - جزء يازدههم - سوره يونس

وَإِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً مِنْ بَعْدِ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُمْ إِذَا لَهُمْ مَكْرٌ فِي آيَاتِنَا ۚ قُلِ اللَّهُ أَسْرَعُ مَكْرًا ۚ إِنَّ رُسُلَنَا يَكْتُبُونَ مَا تَمْكُرُونَ ٢١ هُوَ الَّذِي يُسَيِّرُكُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ ۖ حَتَّىٰ إِذَا كُنْتُمْ فِي الْفُلْكِ وَجَرَيْنَ بِهِمْ بِرِيحٍ طَيِّبَةٍ وَفَرِحُوا بِهَا جَاءَتْهَا رِيحٌ عَاصِفٌ وَجَاءَهُمُ الْمَوْجُ مِنْ كُلِّ مَكَانٍ وَظَنُّوا أَنَّهُمْ أُحِيطَ بِهِمْ ۙ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ لَئِنْ أَنْجَيْتَنَا مِنْ هَٰذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ ٢٢ فَلَمَّا أَنْجَاهُمْ إِذَا هُمْ يَبْغُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ ۗ يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا بَغْيُكُمْ عَلَىٰ أَنْفُسِكُمْ ۖ مَتَاعَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۖ ثُمَّ إِلَيْنَا مَرْجِعُكُمْ فَنُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ٢٣ إِنَّمَا مَثَلُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا كَمَاءٍ أَنْزَلْنَاهُ مِنَ السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الْأَرْضِ مِمَّا يَأْكُلُ النَّاسُ وَالْأَنْعَامُ حَتَّىٰ إِذَا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَهَا وَازَّيَّنَتْ وَظَنَّ أَهْلُهَا أَنَّهُمْ قَادِرُونَ عَلَيْهَا أَتَاهَا أَمْرُنَا لَيْلًا أَوْ نَهَارًا فَجَعَلْنَاهَا حَصِيدًا كَأَنْ لَمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ ۚ كَذَٰلِكَ نُفَصِّلُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ ٢٤ وَاللَّهُ يَدْعُو إِلَىٰ دَارِ السَّلَامِ وَيَهْدِي مَنْ يَشَاءُ إِلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ ٢٥

چون مردم را پس از سیه‌روزی و آسیبی که به آنان رسیده خوشی و رفاه بچشانیم [به‌جای سپاس و ستایش، در برابر نعمتِ خوشی و رفاه ] بی‌درنگ در مورد آیات [قرآنِ] ما به نیرنگ [و بداندیشی] برمی‌خیزند [و برای نپذیرفتن آیات به بهانه‌های واهی متوسل می‌شوند]، بگو: خداوند در مجازات، سریع‌تر [و کارآمدتر] است، مسلّماً فرستادگان ما [که مأموران نوشتن اعمالند] آنچه نیرنگ [و بداندیشی] می‌کنید [در نامۀ اعمالتان] می‌نویسند‌ (٢١) او کسی است که شما را در خشکی و دریا حرکت می‌دهد، تا زمانی که سوار کشتی می‌شوید، و کشتی مسافرانش را با بادی آرام حرکت دهد، و کشتی‌نشینان به آن باد آرام شادمان شوند، ناگهان بادی سهمگین و تند به آن کشتی وزد، و از هر طرف موجی بر آنان بتازد، و یقین کنند که [در محاصرۀ آن امواج خطرناک در معرض هلاکتند، و] راه نجاتی ندارند، [در آن موقعیت سخت] خدا را درحالی‌که اعتقادشان را از هرگونه شرکی می‌زدایند به یاری می‌خوانند که: اگر ما را از این [عرصه هلاکت‌بار] نجات دهی مسلماً از سپاس‌گزاران خواهیم شد‌ (٢٢) چون آنان را نجات دهد ناگهان در زمین [به آیات حق و حقوق مردم] ظالمانه تجاوز می‌کنند. ای مردم! تجاوز شما فقط به زیان خود شماست، [چند روزی محدود از] کالای زندگی دنیا [بهره می‌برید]، آن‌گاه بازگشتتان به‌سوی ماست، پس شما را به اعمالی که همواره انجام می‌دادید آگاه می‌کنیم‌ (٢٣) جز این نیست که زندگی دنیا [در زودگذربودن و پایان‌یافتن] مانند آبی است که از آسمان فرستادیم، پس روییدنی‌های زمین از آنچه مردم و چهارپایان از آن می‌خورند با آن آب درآمیخت، و نهایتاً رشد و نموّ یافت تاجایی‌که زمین [سرسبزی و] زیبایی‌اش را [از آن‌همه روییدنی‌های متنوع و رنگارنگ، بر خود] می‌گیرد و آراسته می‌گردد، و اهل آن یقین می‌کنند که قدرتِ بر [بهره‌برداری از] آن [همه سرسبزی و زیبایی را] دارند، ناگهان فرمان ما در شبی یا روزی [به‌صورت سرمایی سخت یا صاعقه‌ای آتش‌زا یا سیلی بنیان‌کن] به زمین می‌رسد، در نتیجه همۀ روییدنی‌ها را به‌صورت [گیاهان خشک] دِروشده درمی‌آوریم، که گویی دیروز [چنین سرسبزی و زیبایی] وجود نداشته، ما این‌گونه، نشانه‌ها[ی قدرت خود] را برای اندیشمندان [که از هر رویدادی درس می‌گیرند] بیان می‌کنیم‌ (٢٤) خداوند [مردم را] به سرای امنیت [که بهشت است] دعوت می‌کند، و هرکه را بخواهد به راهی مستقیم راهنمایی می‌کند‌ (٢٥)