- العنكبوت - جزء بيستم - سوره عنکبوت

فَمَا كَانَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلَّا أَنْ قَالُوا اقْتُلُوهُ أَوْ حَرِّقُوهُ فَأَنْجَاهُ اللَّهُ مِنَ النَّارِ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ ٢٤ وَقَالَ إِنَّمَا اتَّخَذْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَوْثَانًا مَوَدَّةَ بَيْنِكُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۖ ثُمَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ يَكْفُرُ بَعْضُكُمْ بِبَعْضٍ وَيَلْعَنُ بَعْضُكُمْ بَعْضًا وَمَأْوَاكُمُ النَّارُ وَمَا لَكُمْ مِنْ نَاصِرِينَ ٢٥ فَآمَنَ لَهُ لُوطٌ ۘ وَقَالَ إِنِّي مُهَاجِرٌ إِلَىٰ رَبِّي ۖ إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ٢٦ وَوَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَجَعَلْنَا فِي ذُرِّيَّتِهِ النُّبُوَّةَ وَالْكِتَابَ وَآتَيْنَاهُ أَجْرَهُ فِي الدُّنْيَا ۖ وَإِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ ٢٧ وَلُوطًا إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ إِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الْفَاحِشَةَ مَا سَبَقَكُمْ بِهَا مِنْ أَحَدٍ مِنَ الْعَالَمِينَ ٢٨ أَئِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجَالَ وَتَقْطَعُونَ السَّبِيلَ وَتَأْتُونَ فِي نَادِيكُمُ الْمُنْكَرَ ۖ فَمَا كَانَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلَّا أَنْ قَالُوا ائْتِنَا بِعَذَابِ اللَّهِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ٢٩ قَالَ رَبِّ انْصُرْنِي عَلَى الْقَوْمِ الْمُفْسِدِينَ ٣٠

نهایتاً واکنش قوم ابراهیم [در برابر مخالفتش با بُت‌ها و دعوت به توحید] جز این نبود که اِعلام کردند؛ او را بکشید یا بسوزانید! ولی خداوند او را از آن آتش [که برای سوزاندنش افروخته بودند] نجات داد، مسلّماً در این حادثه نشانه‌هایی از قدرت و ربوبیت خداوند برای مردم مؤمن است (٢٤) [ابراهیم پس از نجات از آتش به قومش روی آورد] و گفت: اینکه به‌جای خداوند بُت‌هایی [بی‌اثر و پوچ] را [به عنوان معبود] انتخاب کرده‌اید سببش دوستی بین خودتان می‌باشد؛ برای [اینکه می‌خواهید در سایۀ این محبت و عشق به فرهنگ بُت‌پرستی]، زندگی [زودگذر و فانی] دنیایی [خود را اداره کنید]، سپس روز قیامت [که اینگونه پیوندها از بین می‌رود] از یکدیگر بیزاری می‌جویید، و یکدیگر را لعنت می‌کنید، جایگاهتان آتش است، و هیچ فریادرسی برایتان نخواهد بود‌ (٢٥) لوط [در همۀ زمینه‌های توحیدی و معنوی] به ابراهیم گروید، [از آن‌جا که ابراهیم محیط خود را برای تبلیغ دین مناسب ندید به قوم لجوجش] گفت: البته من به‌سوی پروردگارم مهاجرت می‌کنم که فقط او توانای شکست‌ناپذیر و حکیم است‌ (٢٦) و اسحاق و یعقوب را به اوعطا کردیم، و پیامبری و کتاب [آسمانی] را در نسلش قرار دادیم، و پاداشش را در دنیا به او عنایت کردیم، و مسلّماً او در آخرت از زمرۀ شایستگان است‌ (٢٧) و لوط را [نیز فرستادیم]، آن زمان به قومش گفت: شما عمل بسیار زشتی را انجام می‌دهید که پیش از شما هیچ‌یک از جهانیان در این عمل بر شما پیشی نگرفته‌اند‌ (٢٨) آیا شما [برای عمل زشتتان] به‌سوی مردان می‌روید و راه [توالد و تناسل] را قطع می‌کنید، و در محفل عمومی خود این کار بسیار قبیح را [در برابر یکدیگر] انجام می‌دهید؟! ولی واکنش قومش جز این نبود که گفتند: اگر تو [در ادعای نبوتت] از راست‌گویانی عذاب خدا را برای ما بیاور! (٢٩) لوط گفت:‌پروردگارا! مرا در برابر این قوم تبهکار فتنه‌انگیز یاری کن‌ (٣٠)