- الطور - جزء بيست و هفتم - سوره طور

أَفَسِحْرٌ هَٰذَا أَمْ أَنْتُمْ لَا تُبْصِرُونَ ١٥ اصْلَوْهَا فَاصْبِرُوا أَوْ لَا تَصْبِرُوا سَوَاءٌ عَلَيْكُمْ ۖ إِنَّمَا تُجْزَوْنَ مَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ١٦ إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَنَعِيمٍ ١٧ فَاكِهِينَ بِمَا آتَاهُمْ رَبُّهُمْ وَوَقَاهُمْ رَبُّهُمْ عَذَابَ الْجَحِيمِ ١٨ كُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِيئًا بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ١٩ مُتَّكِئِينَ عَلَىٰ سُرُرٍ مَصْفُوفَةٍ ۖ وَزَوَّجْنَاهُمْ بِحُورٍ عِينٍ ٢٠ وَالَّذِينَ آمَنُوا وَاتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّيَّتُهُمْ بِإِيمَانٍ أَلْحَقْنَا بِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَمَا أَلَتْنَاهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَيْءٍ ۚ كُلُّ امْرِئٍ بِمَا كَسَبَ رَهِينٌ ٢١ وَأَمْدَدْنَاهُمْ بِفَاكِهَةٍ وَلَحْمٍ مِمَّا يَشْتَهُونَ ٢٢ يَتَنَازَعُونَ فِيهَا كَأْسًا لَا لَغْوٌ فِيهَا وَلَا تَأْثِيمٌ ٢٣ وَيَطُوفُ عَلَيْهِمْ غِلْمَانٌ لَهُمْ كَأَنَّهُمْ لُؤْلُؤٌ مَكْنُونٌ ٢٤ وَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ يَتَسَاءَلُونَ ٢٥ قَالُوا إِنَّا كُنَّا قَبْلُ فِي أَهْلِنَا مُشْفِقِينَ ٢٦ فَمَنَّ اللَّهُ عَلَيْنَا وَوَقَانَا عَذَابَ السَّمُومِ ٢٧ إِنَّا كُنَّا مِنْ قَبْلُ نَدْعُوهُ ۖ إِنَّهُ هُوَ الْبَرُّ الرَّحِيمُ ٢٨ فَذَكِّرْ فَمَا أَنْتَ بِنِعْمَتِ رَبِّكَ بِكَاهِنٍ وَلَا مَجْنُونٍ ٢٩ أَمْ يَقُولُونَ شَاعِرٌ نَتَرَبَّصُ بِهِ رَيْبَ الْمَنُونِ ٣٠ قُلْ تَرَبَّصُوا فَإِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُتَرَبِّصِينَ ٣١

آیا این [آتش هم] سِحر است[آن‌گونه که نبوت پیامبران و کتاب‌های آسمانی را سِحر می‌پنداشتند،] یا [آن را] نمی‌بینید [به‌گونه‌ای که در دنیا حقایق را نمی‌دیدید]؟ (١٥) این [آتش شعله‌ورِ سوزان] را بچشید! بر آن شکیبایی کنید یا نکنید برایتان یکسان است، [در هر صورت باید بچشید،] جز این نیست که همان اعمالی را که همواره مرتکب می‌شدید کیفرتان میدهند‌ (١٦) به‌راستی آنان‌که [از خداوند اطاعت کرده، و از محرّماتش] پرهیز داشتند در بهشت‌ها و نعمت فراوانند‌ (١٧) به آنچه پروردگارشان به آنان عطا کرده، و این‌که از عذاب دوزخ نگاهشان داشته شادمانند‌ (١٨) [به آنان می‌گویند:] به پاداش اعمالی که همواره انجام می‌دادید [از این نعمت فراوان] بخورید و بیاشامید که گوارایتان باد‌! (١٩) [این در حالی است که] بر تخت‌های چیده‌شدۀ کنار هم تکیه می‌زنند، و حوریانی زیباچشم را به همسری آنان درمی‌آوریم‌ (٢٠) مؤمنانی که فرزندانشان در ایمان [به خدا و قیامت و قرآن و پیامبر] از آنان پیروی کرده‌اند آن فرزندان را به آنان ملحق می‌کنیم، و هیچ چیز از اعمالشان را نمی‌کاهیم، هرکسی همراه و ملازم اعمال خویش است‌ (٢١) از هر نوع میوه و گوشتی که دلخواهشان باشد همواره در اختیارشان می‌گذاریم‌ (٢٢) در آن‌جا جام [های پُر از شرابِ طَهور] را که پیامدش نه بیهوده‌گویی است نه گناه، از دست یکدیگر می‌گیرند (٢٣) نوجوانانی مخصوص [پذیرایی از] آنان پیرامونشان می‌گردند که گویی مرواریدی نهفته [در صدف]ند‌ (٢٤) [بهشتیان] با روی‌کردن به هم [درباره گذشته و چگونگی راه‌یافتنشان به بهشت] از یکدیگر می‌پرسند‌ (٢٥) [و در پاسخ] می‌گویند: ما پیش‌تر [که در دنیا بودیم] در میان کسان خود [از عذاب امروز] می‌ترسیدیم‌ (٢٦) ولی خداوند بر ما منّت نهاد، و ما را از عذاب باد آتشناک نگهداشت (٢٧) ما از پیش همواره به پیشگاهش دعا می‌کردیم، زیرا اوست که نیکوکار و مهربان است‌ (٢٨) [کافران را] هشدارده! که تو به سبب رحمت پروردگارت نه کاهنی نه دیوانه‌ (٢٩) بلکه [این سبُک‌مغزان‌‌‌‌‌‌‌‌اند که] می‌گویند: [او] شاعری است که حوادث تلخ روزگار را برایش انتظار می‌کشیم‌ (٣٠) بگو: [حوادث تلخ روزگار را بر ضد خود] به انتظار باشید؛ که من هم با شما از منتظرانم‌ (٣١)