- نوح - جزء بيست و نهم - سوره نوح

يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُمْ مِدْرَارًا ١١ وَيُمْدِدْكُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَيَجْعَلْ لَكُمْ جَنَّاتٍ وَيَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهَارًا ١٢ مَا لَكُمْ لَا تَرْجُونَ لِلَّهِ وَقَارًا ١٣ وَقَدْ خَلَقَكُمْ أَطْوَارًا ١٤ أَلَمْ تَرَوْا كَيْفَ خَلَقَ اللَّهُ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقًا ١٥ وَجَعَلَ الْقَمَرَ فِيهِنَّ نُورًا وَجَعَلَ الشَّمْسَ سِرَاجًا ١٦ وَاللَّهُ أَنْبَتَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ نَبَاتًا ١٧ ثُمَّ يُعِيدُكُمْ فِيهَا وَيُخْرِجُكُمْ إِخْرَاجًا ١٨ وَاللَّهُ جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ بِسَاطًا ١٩ لِتَسْلُكُوا مِنْهَا سُبُلًا فِجَاجًا ٢٠ قَالَ نُوحٌ رَبِّ إِنَّهُمْ عَصَوْنِي وَاتَّبَعُوا مَنْ لَمْ يَزِدْهُ مَالُهُ وَوَلَدُهُ إِلَّا خَسَارًا ٢١ وَمَكَرُوا مَكْرًا كُبَّارًا ٢٢ وَقَالُوا لَا تَذَرُنَّ آلِهَتَكُمْ وَلَا تَذَرُنَّ وَدًّا وَلَا سُوَاعًا وَلَا يَغُوثَ وَيَعُوقَ وَنَسْرًا ٢٣ وَقَدْ أَضَلُّوا كَثِيرًا ۖ وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِينَ إِلَّا ضَلَالًا ٢٤ مِمَّا خَطِيئَاتِهِمْ أُغْرِقُوا فَأُدْخِلُوا نَارًا فَلَمْ يَجِدُوا لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْصَارًا ٢٥ وَقَالَ نُوحٌ رَبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكَافِرِينَ دَيَّارًا ٢٦ إِنَّكَ إِنْ تَذَرْهُمْ يُضِلُّوا عِبَادَكَ وَلَا يَلِدُوا إِلَّا فَاجِرًا كَفَّارًا ٢٧ رَبِّ اغْفِرْ لِي وَلِوَالِدَيَّ وَلِمَنْ دَخَلَ بَيْتِيَ مُؤْمِنًا وَلِلْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِينَ إِلَّا تَبَارًا ٢٨

تا بر شما باران پی‌درپی و پُرریزش بفرستد (١١) و شما را با اموال و فرزندانتان یاری دهد [تا از آن دو بهرۀ کامل ببرید،] و به سودتان برایتان باغ‌ها و نهرها پدید آورد (١٢) شما را چه شده که از عظمت خداوند نمی‌ترسید و بی‌اعتقاد به بزرگیِ او هستید؟ (١٣) درحالی‌که شما را مرحله به مرحله [از خاک، نطفه، عَلَقه، مُضغه، گوشت و استخوان] آفریده است (١٤) آیا ندانسته‌اید که خداوند هفت آسمان را چگونه بر فراز یکدیگر آفرید؟ (١٥) و ماه را در آن‌ها روشنی‌بخش، و خورشید را چراغِ فروزان نهاد (١٦) و شما را به‌گونه‌ای اعجاب‌آور از زمین رویانید! (١٧) آن‌گاه شما را به آن بازمی‌گردانَد، و [در محشر] چنان‌که باید بیرون می‌آورَد (١٨) خداوند زمین را به سود شما گسترده و پهناور قرار داد (١٩) تا از راه‌ها و جاده‌های فراخش [به هرجایش خواستید] بروید‌ (٢٠) نوح [پس از اینهمه روشنگری و دلسوزی] گفت: پروردگارا! آنان از من سرپیچی کردند و دنبال کسانی رفتند که ثروت و فرزندانشان جز خسارت بر آنان نیفزود‌ (٢١) و [بر ضد من و آیینم] نیرنگی بسیار بزرگ [که در تودۀ مردم اثرگذار بود] به کار گرفتند (٢٢) [به مردم] گفتند: هرگز معبودانتان را رها نکنید، و دست از بُت‌های «وَدّ»، «سُواع»، «یغوث»، «یعوق» و «نَسر» برندارید (٢٣) و بی‌تردید بسیاری را [با نیرنگ‌زدن] گمراه کردند، [پروردگارا!] بر ستمکاران جز گمراهی نیفزای! (٢٤) نهایتاً به سبب گناهانشان غرق شدند، و [پس از مرگ در برزخ] به آتشی شکننده واردشان کردند که در برابر خدا برای [نجات] خود یاورانی نیافتند‌ (٢٥) [این‌ها پس از آن بود که] نوح گفت: پروردگارا! هیچ‌یک از این کافران را بر روی زمین باقی نگذار! (٢٦) که اگر باقی گذاری بندگانت را منحرف می‌کنند و جز نسلی بدکار و ناسپاس نمی‌زایند (٢٧) پروردگارا! مرا و پدر و مادرم، و هرکس را درحالی‌که مؤمن است به خانه‌ام درآید، و همۀ مردان و زنان مؤمن را [در همۀ اعصار و زمان‌ها تا قیامت] بیامرز! و ستمکاران را جز هلاکت میفزای‌! (٢٨)