در پیشگاه خداوند شفاعتی جز برای کسانی که به آنها اِذن [شفاعت] دهد سودی ندارد، [آن روز شفیعان و آنانکه امید شفاعتشدن دارند در اضطراب و دلهرهاند،] تا زمانی که [با صدور اِذن شفاعت] اضطراب از دلهایشان برطرف گردد، [منتظرانِ شفاعت به شفیعان] گویند: پروردگارتان چه گفت؟ میگویند: حق [گفت]، و او بلندمرتبه و بزرگ است (٢٣) [به مشرکان] بگو: چه کسی از آسمانها و زمین به شما روزی میبخشد؟ بگو: خداوند، و بیتردید ما یا شما بر هدایت یا در گمراهی آشکار هستیم (٢٤) بگو: شما از گناه ما بازخواست نخواهید شد، و ما هم از آنچه شما مرتکب میشوید بازخواست نخواهیم شد (٢٥) بگو: پروردگارمان ما و شما را [در قیامت] جمع خواهد کرد، سپس بین ما و شما بهحق داوری میکند؛ او داور دانایی است (٢٦) بگو: کسانی را که به عنوان شریکان به او ملحق کردهاید به من نشان دهید [تا ببینم آیا صفاتی که در خداوند هست در آنها وجود دارد؟ یقیناً] چنین نیست؛ بلکه فقط خداوند است که توانای شکستناپذیر و حکیم است (٢٧) ما تو را برای همۀ مردم جز بشارتدهنده و بیمرسان نفرستادیم، ولی بیشتر مردم [به این حقیقت] معرفت ندارند (٢٨) [از روی تمسخر] میگویند: اگر راستگویید این وعدۀ [قیامت و عذاب] کی خواهد بود؟ (٢٩) بگو: وعدهگاه شما روزی است که نه لحظهای از آن پس میمانید، و نه [از آن] پیش میافتید (٣٠) کافران گفتند: ما به این قرآن و آنچه [از کتابهای آسمانی] که پیش از آن بوده هرگز ایمان نمیآوریم. اگر ستمکاران را زمانی که در پیشگاه پروردگارشان [برای محاکمه] بازداشت کردهاند ببینی، درحالیکه هریک گناه خود را برعهدۀ دیگری میاندازد [حقیقتی شگفت میبینی]، مستضعفان به مستکبران میگویند: اگر شما نبودید بیشک ما مؤمن بودیم (٣١) « 431 »