- الفتح - جزء بيست و ششم - سوره فتح - سوره حجرات

مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ ۚ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ ۖ تَرَاهُمْ رُكَّعًا سُجَّدًا يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا ۖ سِيمَاهُمْ فِي وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ ۚ ذَٰلِكَ مَثَلُهُمْ فِي التَّوْرَاةِ ۚ وَمَثَلُهُمْ فِي الْإِنْجِيلِ كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوَىٰ عَلَىٰ سُوقِهِ يُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِيَغِيظَ بِهِمُ الْكُفَّارَ ۗ وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِنْهُمْ مَغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِيمًا ٢٩

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تُقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيِ اللَّهِ وَرَسُولِهِ ۖ وَاتَّقُوا اللَّهَ ۚ إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ١ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِيِّ وَلَا تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ كَجَهْرِ بَعْضِكُمْ لِبَعْضٍ أَنْ تَحْبَطَ أَعْمَالُكُمْ وَأَنْتُمْ لَا تَشْعُرُونَ ٢ إِنَّ الَّذِينَ يَغُضُّونَ أَصْوَاتَهُمْ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ أُولَٰئِكَ الَّذِينَ امْتَحَنَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ لِلتَّقْوَىٰ ۚ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ عَظِيمٌ ٣ إِنَّ الَّذِينَ يُنَادُونَكَ مِنْ وَرَاءِ الْحُجُرَاتِ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْقِلُونَ ٤

محمّد [صلی الله علیه وآله] فرستادۀ خداست، و کسانی که با اویند بر کافران سرسخت [و سازش‌ناپذیر]، و در بین خودشان [با یکدیگر] مهربانند، آنان را راکع و ساجد می‌بینی، پیوسته خواهان احسان و خشنودی خدایند، نشانۀ [روحیۀ عبادت و بندگی] آنان در چهره‌هایشان از اثر سجده پیداست، این است وصفشان در تورات، اما وصفشان در انجیل [این‌چنین است که: وجودشان] چون زراعتی است که جوانه‌های خود را رویانده، پس تقویتش کرده تاجایی‌که پابرجا و استوار گشته، و بر ساقه‌های خود ایستاده‌اند، [به‌گونه‌ای که] کشاورزان را [از رشد و انبوهی خود] به شگفتی می‌اندازد، [خداوند مؤمنان را به این صورت تقویت می‌کند] تا به‌وسیلۀ آنان کافران را به خشم آورد، خداوند به آنان‌که ایمان آورده، و کارهای شایسته انجام داده‌اند وعدۀ آمرزش و پاداشی بزرگ داده است‌ (٢٩)

به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی

ای مؤمنان! [در هیچ امری از امور دین و دنیا] از خدا و پیامبرش پیش نیفتید، و از خداوند [اطاعت کرده، از محرّماتش] بپرهیزید که خداوند شنوا و داناست‌ (١) ای مؤمنان! [هنگام سخن گفتن با پیامبر] صدایتان را بلندتر از صدای پیامبر نکنید، و آن‌گونه که در برابر یکدیگر فریاد می‌زنید در پیشگاه او فریاد نزنید، مباد آن‌که [بر اثر این بی‌ادبی] درحالی‌که آگاه نباشید اعمالتان تباه و بی‌اثر گردد‌ (٢) بی‌تردید کسانی که در محضر رسول‌خدا صدایشان را پایین می‌آورند [و با نرمی سخن می‌گویند]، هم‌آنانند که خداوند دل‌هایشان را برای [دریافت روحیۀ] پرهیزگاری آزموده است، به‌راستی که آمرزش و پاداشی بزرگ ویژۀ آنان است‌، (٣) یقیناً کسانی که تو را [با لحنی بی‌ادبانه] از پشت اتاق‌ها صدا می‌کنند بیشترشان [به عظمت و حُرمتت] معرفت ندارند‌ (٤)