از زمانی یاد کنید که شما نفراتی اندک بودید، و در سرزمین [مکه] ناتوان شمرده میشدید، همواره میترسیدید که مردمِ [مشرک]، شما را برُبایند [تا آزارتان داده، یا بکشند،] پس خداوند شما را [در مدینه] جای داد، و با یاریاش نیرومندتان ساخت، و شما را از نعمتهای دلپذیر روزی بخشید تا سپاسگزاری کنید (٢٦) ای مؤمنان! [با نافرمانی از خدا و پیامبر و فاشکردنِ اَسرار به نفع دشمن،] به خدا و پیامبر و امانات خود خیانت نکنید! درحالیکه میدانید [خیانت گناه بزرگی است] (٢٧) بدانید که اموال و فرزندانتان آزمایشی برای شمایند، [نباید برای گردآوری مال و ادارۀ امور فرزندان متوسل به خیانت و امور حرام شوید،] و خداست که [برای کارهای درست و عادلانۀ شما] پاداشی بزرگ نزد اوست (٢٨) ای مؤمنان! اگر خدا را [اطاعت کنید، از محرّماتش] بپرهیزید بصیرتی ویژه جهت تشخیص [حق از باطل] برای شما قرار میدهد، و گناهانتان را محو میکند، و شما را میآمرزد، خداوند دارای احسانی بزرگ است (٢٩) [به یاد آر] آنگاه که کافران دربارۀ تو نیرنگ میزدند تا تو را به زندان اندازند یا بکشند، یا [از وطن] بیرونت کنند، و [همواره هم] نیرنگ میزنند، خداوند کیفرِ نیرنگشان را میدهد، و خداوند بهترین کیفردهنده به نیرنگزنان است (٣٠) چون آیات ما را بر آنان بخوانند میگویند: البته شنیدیم، [ولی در این آیات مطلب فوقالعادهای به نظر نمیرسد،] ما هم اگر بخواهیم نمونۀ آن را میگوییم، این آیات جز افسانۀ پیشینیان نیست! (٣١) [یاد کن] هنگامی که گفتند: خداوندا اگر این [قرآن] همان حقِ نازلشدۀ از نزد توست از آسمان بر ما سنگ بباران، یا عذابی دردناک برای ما بیاور! (٣٢) خداوند بر آن نیست که آنها را درحالیکه تو در بینشان هستی عذاب کند، و بر آن نیست درحالیکه روحیه درخواست آمرزش داشته باشند عذابکنندۀ آنها باشد (٣٣) « 180 »