هنگامی که بانوی کاخ، موذی‌گری زنان را [که توطئه‌ای بر ضدش بود] شنید، [کسی را] به‌سویشان فرستاد [و آنان را به میهمانی دعوت کرد]، و برای آنان [جهت تکیه‌دادن] بالش‌هایی [در سالن] آماده کرد، و [برای خوردن میوه] به هرکدامشان کاردی داد، و [به یوسف] گفت: به [مجلس] آنان درآی! چون او را دیدند [از هر جهت] بزرگش یافتند، و [باشگفتی از جمالش، اختیار از دست داده، به‌جای میوه] جای جای دست‌های خود را بریدند! و گفتند: خداوند عجزی [از آفریدن چنین موجود کامل و زیبایی] ندارد، [به‌راستی که] این [مخلوق]، به بشر نمی‌ماند، این جز فرشته‌ای بزرگوار نیست! (٣١) [بانوی کاخ] گفت: این همان کسی است که مرا دربارۀ [دلبستگی و عشق به] او سرزنش کردید، این من بودم که از او درخواست کام‌جویی کردم، ولی او خود را حفظ [و به شدت با خواستۀ من مخالفت] کرد، چنانچه تسلیم خواسته‌ام نشود مسلّماً به زندان خواهد افتاد، و خوار و بی‌مقدار خواهد شد (٣٢) [یوسف] گفت: پروردگارا! زندان نزد من از کار زشتی که [بانوی کاخ و دیگر زنان] مرا به آن دعوت می‌کنند محبوب‌تر است، چنانچه [با یاری خود] نیرنگشان را از من برطرف نکنی به‌سویشان رغبت می‌کنم، و از زمرۀ جاهلان خواهم شد (٣٣) پروردگارش خواسته‌اش را اجابت کرد، و نیرنگ زنان را از او بازداشت؛ زیرا او شنوا و داناست (٣٤) [زنانِ درباری] بعد از آن‌که نشانه‌ها[ی فراوانی بر پاکدامنی و تقوایش] دیدند عزمشان بر این جزم شد که تا مدتی او را زندانی کنند (٣٥) دو جوان [از خدمتکاران شاه] با یوسف وارد زندان شدند، یکی از آن دو نفر گفت: من پی‌درپی خواب می‌بینم که [برای] شراب [، انگور] می‌فشارم. و دیگری گفت: من خواب می‌بینم که روی سرم نان حمل می‌کنم و پرندگان از آن می‌خورند. از تعبیرش ما را خبر ده! چون برای ما مسلّم است که تو از نیکوکارانی (٣٦) [یوسف] گفت: هیچ جیرۀ غذایی که سهم شماست به دستتان نمی‌رسد مگر آن‌که پیش از رسیدنش از ماهیت و ویژگی و مآل آن آگاهتان می‌کنم، [تعبیر و غیب‌گویی من دربارۀ] این دو [خواب] از جمله دانشی است که پروردگارم به من آموخته، من آیین مردمی را که به خداوندِ یکتا ایمان ندارند و به آخرت کافرند رها کرده‌ام، [و به شدت به آن بی‌اعتنایم] (٣٧) « 239 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن