نهایتاً ریشۀ کسانی که [به آیات ما و به مردم] ستم کردند کنده شد. همۀ ستایش‌ها ویژۀ خداوندِ مالک و مربی جهانیان است (٤٥) [به آنان‌که به خیال باطلشان برای خدا شریکانی قرار داده‌اند] بگو: به من خبر دهید اگر خداوند گوش و چشم‌هایتان را بگیرد، و بر دل‌هایتان مُهرِ [عدم فهم حقایق] بزند کدام معبودی جز خداست که آن‌ها را به شما بدهد؟! با دقت بنگر چگونه آیات [خود] را به‌صورت‌های گوناگون [برای هدایت اینان] بیان می‌کنیم، سپس رویگردان می‌شوند! (٤٦) بگو: به من خبر دهید اگر عذاب خداوند غافل‌گیرانه یا آشکارا [به‌صورت تدریجی، مانند بیماری‌های مُهلک] به سراغتان آید، آیا جز ستمکاران هلاک می‌شوند؟ (٤٧) پیامبران را جز مژده‌رسان و هشداردهنده نمی‌فرستیم، پس کسانی که ایمان آورند و [مفاسد خود را] اصلاح کنند نه بیمی بر آنان است، و نه اندوهگین می‌شوند (٤٨) و آنان‌که منکر آیات ما شدند به سبب تبهکاری و فرمان نبردنشان عذاب به آنان می‌رسد (٤٩) بگو: به شما نمی‌گویم که خزانه‌های خداوند نزد من است، و نمی‌گویم که غیب می‌دانم، و نمی‌گویم فرشته‌ام، فقط از آنچه به من وحی شده پیروی می‌کنم، بگو: آیا کوردل و بینا یکسانند؟ چرا اندیشه نمی‌کنید؟ (٥٠) به‌وسیلۀ این [قرآن] کسانی را که از محشورشدن به‌سوی پروردگارشان می‌ترسند هشدار ده! [که در آن روزِ هول‌انگیز، آنان را] در برابر خداوند، سرپرست و شفیعی نخواهد بود؛ [این هشدار] برای این [است] که [از خداوند اطاعت کرده، از محرّماتش] بپرهیزند (٥١) کسانی را که بامدادان و شامگاهان به پیشگاه پروردگارشان نیایشِ خالصانه دارند درحالی‌که خشنودی او را می‌خواهند از خود دور مکن! از حساب آنان چیزی بر عهدۀ تو نیست، و از حساب تو هم چیزی بر عهدۀ آنان نیست که دورشان کنی و [در نتیجه] از ستمگران شوی (٥٢) « 133 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن