- الحجر - جزء چهاردهم - سوره حجر

قَالَ يَا إِبْلِيسُ مَا لَكَ أَلَّا تَكُونَ مَعَ السَّاجِدِينَ ٣٢ قَالَ لَمْ أَكُنْ لِأَسْجُدَ لِبَشَرٍ خَلَقْتَهُ مِنْ صَلْصَالٍ مِنْ حَمَإٍ مَسْنُونٍ ٣٣ قَالَ فَاخْرُجْ مِنْهَا فَإِنَّكَ رَجِيمٌ ٣٤ وَإِنَّ عَلَيْكَ اللَّعْنَةَ إِلَىٰ يَوْمِ الدِّينِ ٣٥ قَالَ رَبِّ فَأَنْظِرْنِي إِلَىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ ٣٦ قَالَ فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنْظَرِينَ ٣٧ إِلَىٰ يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ ٣٨ قَالَ رَبِّ بِمَا أَغْوَيْتَنِي لَأُزَيِّنَنَّ لَهُمْ فِي الْأَرْضِ وَلَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ ٣٩ إِلَّا عِبَادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ ٤٠ قَالَ هَٰذَا صِرَاطٌ عَلَيَّ مُسْتَقِيمٌ ٤١ إِنَّ عِبَادِي لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطَانٌ إِلَّا مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْغَاوِينَ ٤٢ وَإِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُمْ أَجْمَعِينَ ٤٣ لَهَا سَبْعَةُ أَبْوَابٍ لِكُلِّ بَابٍ مِنْهُمْ جُزْءٌ مَقْسُومٌ ٤٤ إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ٤٥ ادْخُلُوهَا بِسَلَامٍ آمِنِينَ ٤٦ وَنَزَعْنَا مَا فِي صُدُورِهِمْ مِنْ غِلٍّ إِخْوَانًا عَلَىٰ سُرُرٍ مُتَقَابِلِينَ ٤٧ لَا يَمَسُّهُمْ فِيهَا نَصَبٌ وَمَا هُمْ مِنْهَا بِمُخْرَجِينَ ٤٨ نَبِّئْ عِبَادِي أَنِّي أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِيمُ ٤٩ وَأَنَّ عَذَابِي هُوَ الْعَذَابُ الْأَلِيمُ ٥٠ وَنَبِّئْهُمْ عَنْ ضَيْفِ إِبْرَاهِيمَ ٥١

[خداوند] فرمود: ای ابلیس! تو را چه شده که با سجده‌کنان نیستی؟ (٣٢) گفت: من شخصی نیستم که برای بشری که او را از گِلی خشک، و برگرفته از لجنی بدبو و تیره‌رنگ آفریدی سجده کنم! (٣٣) [خداوند] فرمود: پس، از این جایگاه [والا که مقام مقرّبان است] بیرون شو، که رانده‌شده‌ای‌! (٣٤) و مسلّماً تا روز قیامت بر تو لعنت است‌! (٣٥) گفت: پروردگارا! پس مرا تا روزی که [همگان] به صحرای محشر فراخوانده می‌شوند مهلت ده‌! (٣٦) [خداوند] فرمود: تو از مهلت‌یافتگانی‌ (٣٧) تا روز [آن] زمان معین (٣٨) [ابلیس] گفت: پروردگارا! برای این‌که مرا [به سبب سرپیچی از خواسته‌ات در سجده بر آدم، از احسان و رحمتت] ناکام کردی مسلّماً من [هم کارهای زشت را] در زمین [در چشم و دلشان] آرایش می‌دهم[تا ارتکابش بر آنان آسان شود،] و بی‌تردید همه را گمراه خواهم کرد (٣٩) مگر مخلصین از بندگانت [که از دسترس من بیرونند] (٤٠) [خداوند] فرمود: این [مخلص‌بودن] راهی است مستقیم [که تحققش در وجود مخلَصان] بر عهدۀ من [است]‌ (٤١) یقیناً تو را بر بندگانم هیچ تسلطی [برای گمراه‌کردنشان] نیست مگر بر منحرفانی که از تو پیروی کنند‌ (٤٢) و بی‌تردید دوزخ وعده‌گاه همۀ آنان است‌ (٤٣) برای آن هفت در است و برای هر دری گروهی از پیروان ابلیس تقسیم شده‌اند‌ (٤٤) همانا آنان‌که [از خداوند اطاعت کرده، و از محرّماتش] پرهیز داشتند در بهشت‌ها و چشمه‌سارهایند‌ (٤٥) [به آنان گویند:] با سلامت و امنیت وارد آن‌ها شوید‌ (٤٦) آنچه از دشمنی و کینه در سینه‌هایشان بوده برکنده‌ایم که برادرانه بر تخت‌هایی روبروی یکدیگرند‌ (٤٧) در آن‌جا خستگی و رنجی به آنان نمی‌رسد، و هیچ‌گاه از آن‌جا بیرونشان نمی‌کنند‌ (٤٨) به بندگانم خبر ده! که: یقیناً من [نسبت به مؤمنان و توبه‌کنندگان] بسیار آمرزنده و مهربانم‌ (٤٩) و عذابم [برای گنه‌پیشگان] همان عذاب دردناک است‌ (٥٠) و بندگانم را از میهمانان ابراهیم خبر ده‌! (٥١)