[درحالیکه با ترسی آمیخته با خواری بهسوی دادگاههای قیامت] شتابانند، سرهایشان را بالا گرفته، پلکهای چشمانشان به هم نمیخورد، و دلهایشان خالی [از امید،] و تهی [از چارهجویی] است (٤٣) مردم را از روزی که عذاب بهسویشان آید هشدار ده! پس ستمکاران میگویند: پروردگارا! ما را تا سرآمدی نزدیک مهلت ده، تا دعوتت را اجابت، و از پیامبران پیروی کنیم! [به آنان گویند:] آیا شما نبودید که پیشتر [از آمدن این عذاب] سوگند میخوردید که هرگز برای شما زوال و فنایی نخواهد بود؟ (٤٤) و در مَسکنهای ستمکارانِ برخود [که به عذاب دچار شدند] سکونت گرفتید، درحالیکه برای شما روشن بود که ما با آنان [به سبب ستمشان] چگونه برخورد کردیم، و برای شما داستانهای پندآموز گذشتگانتان را [که به عذاب نابود شدند] بیان کردیم، [ولی پند نمیگیرید!] (٤٥) آنان نیرنگشان را [تاجاییکه در توان داشتند بر ضد حق] به کار گرفتند، ولی قدرت خداوند به نیرنگشان احاطه دارد، هرچند کوهها از قدرت نیرنگشان از جا کنده شود، [اما نیرنگشان در برابر قدرت حق هیچ اثری ندارد] (٤٦) هرگز مپندار که خداوند از وعدهاش به پیامبران، [مبنی بر درهمکوبیدن ستمکارانِ نیرنگباز] تخلّف میکند؛ زیرا خداوند توانای شکستناپذیر، و دارای انتقام است (٤٧) روزی که این زمین و آسمانها به زمین [و آسمانهای] دیگری تبدیل گردند، و [همه] در پیشگاه خداوند یکتای پیروز ظاهر شوند (٤٨) آن روز گنهپیشگان را میبینی که آنان را در زنجیرهایی به هم بستهاند (٤٩) پیراهنهایشان از «قَطِران»؛ [که مادّهای بسیار بدبو و قابل اشتعال] است، و آتش چهرههایشان را میپوشاند (٥٠) تا خداوند [به این صورت] هرکس را به سبب گناهانی که مرتکب شده کیفر دهد، بیگمان خداوند حسابرسی سریع است (٥١) این [قرآن] پیامی رسا برای همۀ مردم است، تا بهوسیلۀ آن هشدارشان دهند، و [با تدبّر در آیاتش] آگاه شوند که او معبودی یکتاست، و خردمندان [از برکتِ آن] متذکر [حقایق] شوند (٥٢) « 261 »