- مريم - جزء شانزدهم - سوره مريم

وَنَادَيْنَاهُ مِنْ جَانِبِ الطُّورِ الْأَيْمَنِ وَقَرَّبْنَاهُ نَجِيًّا ٥٢ وَوَهَبْنَا لَهُ مِنْ رَحْمَتِنَا أَخَاهُ هَارُونَ نَبِيًّا ٥٣ وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ إِسْمَاعِيلَ ۚ إِنَّهُ كَانَ صَادِقَ الْوَعْدِ وَكَانَ رَسُولًا نَبِيًّا ٥٤ وَكَانَ يَأْمُرُ أَهْلَهُ بِالصَّلَاةِ وَالزَّكَاةِ وَكَانَ عِنْدَ رَبِّهِ مَرْضِيًّا ٥٥ وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ إِدْرِيسَ ۚ إِنَّهُ كَانَ صِدِّيقًا نَبِيًّا ٥٦ وَرَفَعْنَاهُ مَكَانًا عَلِيًّا ٥٧ أُولَٰئِكَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ مِنْ ذُرِّيَّةِ آدَمَ وَمِمَّنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ وَمِنْ ذُرِّيَّةِ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْرَائِيلَ وَمِمَّنْ هَدَيْنَا وَاجْتَبَيْنَا ۚ إِذَا تُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ آيَاتُ الرَّحْمَٰنِ خَرُّوا سُجَّدًا وَبُكِيًّا ۩ سجده مستحب

٥٨ فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضَاعُوا الصَّلَاةَ وَاتَّبَعُوا الشَّهَوَاتِ ۖ فَسَوْفَ يَلْقَوْنَ غَيًّا ٥٩ إِلَّا مَنْ تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا فَأُولَٰئِكَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَلَا يُظْلَمُونَ شَيْئًا ٦٠ جَنَّاتِ عَدْنٍ الَّتِي وَعَدَ الرَّحْمَٰنُ عِبَادَهُ بِالْغَيْبِ ۚ إِنَّهُ كَانَ وَعْدُهُ مَأْتِيًّا ٦١ لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا إِلَّا سَلَامًا ۖ وَلَهُمْ رِزْقُهُمْ فِيهَا بُكْرَةً وَعَشِيًّا ٦٢ تِلْكَ الْجَنَّةُ الَّتِي نُورِثُ مِنْ عِبَادِنَا مَنْ كَانَ تَقِيًّا ٦٣ وَمَا نَتَنَزَّلُ إِلَّا بِأَمْرِ رَبِّكَ ۖ لَهُ مَا بَيْنَ أَيْدِينَا وَمَا خَلْفَنَا وَمَا بَيْنَ ذَٰلِكَ ۚ وَمَا كَانَ رَبُّكَ نَسِيًّا ٦٤

او را از طرف راستِ کوه طور ندا دادیم، و درحالی‌که با وی راز می‌گفتیم مقرّب خود قرار دادیم‌ (٥٢) و به رحمتِ خود برادرش هارون را که پیامبر بود به او بخشیدیم‌ (٥٣) و در این کتاب [که به تو وحی کردیم، سرگذشتِ] اسماعیل را یاد کن، که وفاکنندۀ به عهد، و فرستاده‌ای دارای مقام نبوت بود‌ (٥٤) همواره خانواده‌اش را به نمازو زکات فرمان می‌داد، و نزد پروردگارش مورد رضایت بود‌ (٥٥) و در این کتاب [که به تو وحی کردیم، سرگذشتِ] اِدریس را یاد کن، که بسیار راستگو و درست‌کردار، و دارای مقام نبوت بود‌ (٥٦) و او را به جایگاه بلندی ارتقا دادیم‌ (٥٧) اینان پیامبرانی بودند از نسل آدم و گروهی از [نسل] کسانی که با نوح، سوار [کشتی] کردیم و از نسل ابراهیم و یعقوب و از کسانی که هدایت کرده و برگزیدیم، که خداوند به آنان نعمتِ [ایمان، عمل صالح و اخلاق‌حسنه] داد، چون آیات خداوندِ مهربان برایشان خوانده می‌شد سجده‌کنان و گریان به رو به زمین می‌افتادند‌ (٥٨) آن‌گاه بعد از آنان نسلی به‌جایشان آمدند که نماز را تباه کردند، و پیرو خواسته‌های نامشروع شدند، پس به‌زودی به گمراهی خواهند رسید [که نتیجۀ آن، دوزخی‌شدن است] (٥٩) مگر آنان‌که توبه کرده و مؤمن شدند، و کارِ شایسته انجام دادند که آنان وارد بهشت می‌شوند، و [در مورد پاداششان] ذرّه‌ای مورد ستم قرار نمی‌گیرند‌ (٦٠) بهشت‌های جاویدی که خداوند مهربان به بندگان [واقعی] خود در [جهانِ] غیب وعده داده، یقیناً وعدۀ او آمدنی است‌ (٦١) در آن‌جا کلام بیهوده‌ای نمی‌شنوند، [بلکه آنچه می‌شنوند] فقط سلام و درود [است]، در آن‌جا صبح و شام رزقشان آماده است‌ (٦٢) این است بهشتی که به هرکس از بندگان خود که [مرا اطاعت کرده، و از محرّماتم] بپرهیزد به ارث می‌دهیم‌ (٦٣) [امینِ وحی به پیامبر اسلام گفت:] ما [فرشتگان] جز به فرمان پروردگارت نازل نمی‌شویم، [آگاهی به] آنچه [مربوط به] آیندۀ ما و آنچه [در مورد] گذشتۀ ماست، و آنچه بین گذشته و آینده است فقط در اختیار اوست، و پروردگارت هیچ‌گاه فراموش‌کار نیست‌ (٦٤)