تو را جز بشارترسان و هشداردهنده نفرستادیم (٥٦) بگو: من از شما برای تبلیغ رسالتم هیچ پاداشی نمیخواهم، جز اینکه هرکه بخواهد [میتواند از برکت نبوت من] راهی بهسوی پروردگارش انتخاب کند (٥٧) بر آن خدای زندهای که هرگز نمیمیرد توکل کن! و او را با تسبیحگفتن همراه با ستایش [از هر عیب و نقصی] پاک و منزّه بدار! و کافی است که او به گناهان بندگانش آگاه باشد (٥٨) هم او که آسمانها و زمین و آنچه را بین آنهاست در شش دوره آفرید، آنگاه بر [امر] فرمانروایی [و تدبیر امور آفرینش] چیره شد، [او] رحمان است، پس [ای انسان!] دربارۀ خدا [و آفرینشِ جهان هستی] از کسی بپرس که آگاه است (٥٩) چون به [بعضی از] آنان گویند: برای خداوند رحمان سجده کنید. میگویند: خداوند رحمان چیست؟ آیا برای چیزی که تو فرمان میدهی [و ما او را قبول نداریم] سجده کنیم؟ و [دعوتت] بر رمیدگی و نفرتشان میافزاید (٦٠) خجسته و پُرخیر است آن که در آسمانها برجهایی قرار داده و در آن چراغی روشن و ماهی تابان پدید آورده است (٦١) اوست که شب و روز را جانشین [یکدیگر] قرار داد، تا کسی که بخواهد متذکر [قدرت و رحمت خداوند] شود، یا بخواهد سپاسگزاری کند (٦٢) بندگان [حقیقی] خداوندِ رحمان آنانند که روی زمین با آرامی و فروتنی راه میروند، و هنگامی که مورد گفتار نادانان قرار میگیرند [در پاسخشان] میگویند: [بین ما و شما] جدایی [است] (٦٣) آنان شب را برای پروردگارشان با سجده و قیام به صبح میرسانند (٦٤) و میگویند: پروردگارا! عذاب دوزخ را از ما بگردان! که مسلّماً عذابِ آن سخت و همیشگی است (٦٥) دوزخ بد قرارگاه و بد اقامتگاهی است! (٦٦) و [آنان] کسانی [هستند] که چون انفاق میکنند نه از حد [متعارف] میگذرند و نه [بخیلانه] سختگیری میکنند، بلکه بین این و آن به رعایت حد اعتدال میپردازند (٦٧) « 365 »