- ق - جزء بيست و ششم - سوره ق

ق ۚ وَالْقُرْآنِ الْمَجِيدِ ١ بَلْ عَجِبُوا أَنْ جَاءَهُمْ مُنْذِرٌ مِنْهُمْ فَقَالَ الْكَافِرُونَ هَٰذَا شَيْءٌ عَجِيبٌ ٢ أَإِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا ۖ ذَٰلِكَ رَجْعٌ بَعِيدٌ ٣ قَدْ عَلِمْنَا مَا تَنْقُصُ الْأَرْضُ مِنْهُمْ ۖ وَعِنْدَنَا كِتَابٌ حَفِيظٌ ٤ بَلْ كَذَّبُوا بِالْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ فَهُمْ فِي أَمْرٍ مَرِيجٍ ٥ أَفَلَمْ يَنْظُرُوا إِلَى السَّمَاءِ فَوْقَهُمْ كَيْفَ بَنَيْنَاهَا وَزَيَّنَّاهَا وَمَا لَهَا مِنْ فُرُوجٍ ٦ وَالْأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَيْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ وَأَنْبَتْنَا فِيهَا مِنْ كُلِّ زَوْجٍ بَهِيجٍ ٧ تَبْصِرَةً وَذِكْرَىٰ لِكُلِّ عَبْدٍ مُنِيبٍ ٨ وَنَزَّلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً مُبَارَكًا فَأَنْبَتْنَا بِهِ جَنَّاتٍ وَحَبَّ الْحَصِيدِ ٩ وَالنَّخْلَ بَاسِقَاتٍ لَهَا طَلْعٌ نَضِيدٌ ١٠ رِزْقًا لِلْعِبَادِ ۖ وَأَحْيَيْنَا بِهِ بَلْدَةً مَيْتًا ۚ كَذَٰلِكَ الْخُرُوجُ ١١ كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَأَصْحَابُ الرَّسِّ وَثَمُودُ ١٢ وَعَادٌ وَفِرْعَوْنُ وَإِخْوَانُ لُوطٍ ١٣ وَأَصْحَابُ الْأَيْكَةِ وَقَوْمُ تُبَّعٍ ۚ كُلٌّ كَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ وَعِيدِ ١٤ أَفَعَيِينَا بِالْخَلْقِ الْأَوَّلِ ۚ بَلْ هُمْ فِي لَبْسٍ مِنْ خَلْقٍ جَدِيدٍ ١٥

به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی

قاف. سوگند به قرآنِ باشکوه! [که تو فرستادۀ مایی، و وقوع قیامت حتمی است]‌ (١) [نه این‌که به تو و معارفی که تبلیغ می‌کنی ایمان نیاوردند،] بلکه شگفت‌زده شده‌اند که هشداردهنده‌ای از خودشان به‌سوی آنان آمده، به این سبب کافران گفتند: این چیز عجیبی است‌ (٢) [و با شنیدن مسئلۀ معاد گفتند:] آیا هنگامی که به کامِ مرگ افتادیم و خاک شدیم [به حیات دوباره بازمی‌گردیم]؟ [مسئله] بازگشت دوباره دور [از عقل] است! (٣) یقیناً ما آنچه که زمین از [اجساد] آنان می‌کاهد می‌دانیم، و نزد ما کتابی است که ضبط‌کنندۀ [همۀ اجزای آفرینش و جریانات هستی] است‌ (٤) [انکار معاد به علت ناآگاهی آن‌ها از قدرت و توان‌مندی پروردگار نیست،] بلکه اینان حق را چون به‌سویشان آمد [به طور مطلق] منکر شدند، و [چون انکارشان متّکی بر دلیل استواری نیست] در حالتی آشفته و سردرگم قرار دارند‌ (٥) [اینان اگر در نظام آفرینش اندیشه می‌کردند دچار انکار حق نمی‌شدند،] آیا با دقت عقلی به آسمان بالای سرشان نظر نکردند که چگونه آن را بنا کردیم؟ و [به‌وسیلۀ ستارگان] زینت دادیم، و در آن هیچ رخنه و شکافی [که سبب ازهم‌پاشیدنش گردد] وجود ندارد (٦) و زمین را گسترش دادیم و در آن کوه‌هایی استوار افکندیم، و از هرگونه گیاهِ خوش‌منظر و دل‌انگیزی در آن رویاندیم‌ (٧) تا برای هر بنده‌ای که [با اندیشه در این نظام حکیمانه، از روی توجه و اخلاص] به‌سوی خدا بازمی‌گردد مایۀ بینایی و تذکر باشد‌ (٨) و از آسمان، آبی پُرخیرو سودمند فرستادیم، و به‌وسیلۀ آن باغ‌ها و دانه‌های دِروکردنی رویاندیم‌ (٩) و درختان بلندقامتِ خرما که خوشه‌های روی هم چیده دارند [پروراندیم]‌ (١٠) [برای آن‌که] رزق مناسبی برای بندگان [باشد]، و [نیز] از [برکت] آن [آب]، زمین مرده را زنده کردیم، بیرون‌آمدن [از قبرها با حیاتی دوباره نیز] همین‌گونه است‌ (١١) پیش از اینان [که نبوت و معاد را انکار می‌کنند] قوم نوح و اصحاب «رَسّ» و ثمودیان [حقایق و پیامبرانشان را] انکار کردند‌ (١٢) [قوم] عاد و فرعون و برادرانِ لوط [نیز چنین بودند‌] (١٣) و اصحابِ «اَیکه» و قومِ «تُبَّع» همه و همه پیامبران و معاد را انکار کردند، پس تهدیدم [به عذاب درباره آنان] عملی شد‌ (١٤) آیا ما از آفرینش نخستین‌بار عاجز و درمانده بودیم [تا از آفرینش دوبارۀ انسان ناتوان و درمانده باشیم]؟ [نه،] بلکه آنانند که درآفرینشِ جدید [با وجود این‌همه دلیل بر قدرت خدا] غرق در تردیدند، [در‌حالی‌که آفرینشِ بار نخستین و آفرینش دوم برای خدا یکسان است‌] (١٥)