آیا وضع و حال کسانی که ادّعا دارند به آنچه بر تو و پیش از تو نازل شده مؤمن هستند ندانسته‌ای که می‌خواهند [در مورد اختلافشان] داوری را نزد طاغوت [یعنی هر شیطان فریبنده و بت و هر طغیان‌گری] برند؟ درحالی‌که فرمان یافته‌اند به طاغوت کافر باشند، و شیطان [با سوق‌دادنشان به‌سوی طاغوت] می‌خواهد آنان را به گمراهی دوری [که هرگز در آن دسترسی به هدایت ندارند] دچار کند (٦٠) چون به آنان گویند: [برای داوری و آگاه‌شدن به حقایق الهی] به‌سوی آنچه خداوند نازل کرده، و به محضر پیامبر [اسلام] بیایید. منافقان را می‌بینی که به شدت از تو رویگردان می‌شوند (٦١) پس وضع و حالشان چگونه خواهد بود هنگامی که به سبب عمل زشتِ رفت‌وآمدشان با طاغوت حادثۀ ناگواری به آنان برسد؟ سپس درحالی‌که به خداوند سوگند می‌خورند به محضرت می‌آیند که ما [از داوری‌بردن نزد دیگران] نیتی جز صلح و توافق [میان طرفینِ اختلاف] نداشتیم (٦٢) آنان کسانی هستند که خداوند آنچه [از نیت شوم و حسد و نفاق] در دل دارند می‌داند، [با این وضعی که دارند اکنون] از مجازاتشان چشم بپوش و پندشان ده، و با بیانی رسا که در دلشان اثر کند [عواقب کارشان را در دنیا و آخرت] برای آنان بیان کن (٦٣) هیچ پیامبری را نفرستادیم جز آن‌که به خواست خداوند از او اطاعت شود، اگر آنان هنگامی که [با ارتکاب گناه و رفت‌وآمد با طاغوت] به خود ستم کردند نزد تو می‌آمدند و از خداوند درخواست آمرزش می‌کردند، و پیامبر هم برای آنان خواستار آمرزش می‌شد مسلّماً خداوند را بسیار توبه‌پذیر و مهربان می‌یافتند (٦٤) به پروردگارت سوگند! آنان مؤمن [واقعی] نخواهند بود مگر آن‌که تو را در آنچه میان خود اختلاف دارند به داوری بپذیرند، سپس از داوری‌ات در باطنشان هیچ مضیقه و فشاری احساس نکنند و [کاملاً] تسلیم [حکم تو] باشند (٦٥) « 88 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن