- التوبة - جزء دهم - سوره توبه

كَيْفَ يَكُونُ لِلْمُشْرِكِينَ عَهْدٌ عِنْدَ اللَّهِ وَعِنْدَ رَسُولِهِ إِلَّا الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ ۖ فَمَا اسْتَقَامُوا لَكُمْ فَاسْتَقِيمُوا لَهُمْ ۚ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ ٧ كَيْفَ وَإِنْ يَظْهَرُوا عَلَيْكُمْ لَا يَرْقُبُوا فِيكُمْ إِلًّا وَلَا ذِمَّةً ۚ يُرْضُونَكُمْ بِأَفْوَاهِهِمْ وَتَأْبَىٰ قُلُوبُهُمْ وَأَكْثَرُهُمْ فَاسِقُونَ ٨ اشْتَرَوْا بِآيَاتِ اللَّهِ ثَمَنًا قَلِيلًا فَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِهِ ۚ إِنَّهُمْ سَاءَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ٩ لَا يَرْقُبُونَ فِي مُؤْمِنٍ إِلًّا وَلَا ذِمَّةً ۚ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُعْتَدُونَ ١٠ فَإِنْ تَابُوا وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ فَإِخْوَانُكُمْ فِي الدِّينِ ۗ وَنُفَصِّلُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ ١١ وَإِنْ نَكَثُوا أَيْمَانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَطَعَنُوا فِي دِينِكُمْ فَقَاتِلُوا أَئِمَّةَ الْكُفْرِ ۙ إِنَّهُمْ لَا أَيْمَانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَنْتَهُونَ ١٢ أَلَا تُقَاتِلُونَ قَوْمًا نَكَثُوا أَيْمَانَهُمْ وَهَمُّوا بِإِخْرَاجِ الرَّسُولِ وَهُمْ بَدَءُوكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ ۚ أَتَخْشَوْنَهُمْ ۚ فَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَوْهُ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ ١٣

چگونه برای مشرکانِ [پیمان‌شکن] نزد خداوند و رسولش تعهدی [در پای‌بندی به پیمان] باشد؟ جز کسانی که با آنان در کنار مسجدالحرام پیمان بسته‌اید، پس تا زمانی که با شما [بر سر پیمان] پایبند باشند شما هم [به پیمانتان] با آنان پایبند باشید! زیرا خداوند پرهیزکنندگان [از پیمان‌شکنی] را دوست دارد‌ (٧) چگونه [می‌توان به پیمان آنان اعتماد کرد]؟ درصورتی‌که اگر بر شما چیره شوند نه [پیوندِ] خویشی را در حق شما رعایت می‌کنند، و نه پیمانی [دیگر] را، شما را با زبانشان خشنود می‌کنند، ولی دل‌هایشان [از خشنودکردنِ شما] امتناع دارد، بیشترشان منحرف و نافرمانند‌ (٨) آیات خدا را با بهایی اندک فروختند، و [مردم را] از راه خدا بازداشتند، همانا بد است آنچه را همواره انجام می‌دادند‌ (٩) در حق هیچ مؤمنی نه [پیوند] خویشی را رعایت می‌کنند، و نه پیمانی [دیگر] را، اینان متجاوزند‌ (١٠) چنانچه [از تجاوز و پیمان‌شکنی و دیگر گناهان] بازگردند و نماز را [با شرایط ویژه‌اش] بخوانند و زکات بپردازند برادران دینی شمایند، ما آیات خود را برای مردم دانا به‌صورت صریح و روشن بیان می‌کنیم (١١) اگر پیمان‌هایشان را پس از تعهدشان شکستند و در دینتان زبان به ناسزاگویی گشودند، پس بر شماست که با پیشوایان کفر که هیچ تعهدی ندارند بجنگید تا [از پیمان‌شکنی و ناسزاگویی] بازایستند‌ (١٢) چرا با گروهی که پیمان‌هایشان را شکستند و عزمشان را بر اخراج پیامبر [از وطنش] جزم کردند، و نخستین‌بار از طرف آنان جنگ بر شما تحمیل شد نمی‌جنگید؟ آیا از آنان می‌ترسید؟ با این‌که اگر مؤمن هستید خداوند شایسته‌تر است که از او بترسید‌ (١٣)