- الإسراء - جزء پانزدهم - سوره اسراء

وَإِذَا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فِي الْبَحْرِ ضَلَّ مَنْ تَدْعُونَ إِلَّا إِيَّاهُ ۖ فَلَمَّا نَجَّاكُمْ إِلَى الْبَرِّ أَعْرَضْتُمْ ۚ وَكَانَ الْإِنْسَانُ كَفُورًا ٦٧ أَفَأَمِنْتُمْ أَنْ يَخْسِفَ بِكُمْ جَانِبَ الْبَرِّ أَوْ يُرْسِلَ عَلَيْكُمْ حَاصِبًا ثُمَّ لَا تَجِدُوا لَكُمْ وَكِيلًا ٦٨ أَمْ أَمِنْتُمْ أَنْ يُعِيدَكُمْ فِيهِ تَارَةً أُخْرَىٰ فَيُرْسِلَ عَلَيْكُمْ قَاصِفًا مِنَ الرِّيحِ فَيُغْرِقَكُمْ بِمَا كَفَرْتُمْ ۙ ثُمَّ لَا تَجِدُوا لَكُمْ عَلَيْنَا بِهِ تَبِيعًا ٦٩ وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُمْ مِنَ الطَّيِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَىٰ كَثِيرٍ مِمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِيلًا ٧٠ يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ ۖ فَمَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَأُولَٰئِكَ يَقْرَءُونَ كِتَابَهُمْ وَلَا يُظْلَمُونَ فَتِيلًا ٧١ وَمَنْ كَانَ فِي هَٰذِهِ أَعْمَىٰ فَهُوَ فِي الْآخِرَةِ أَعْمَىٰ وَأَضَلُّ سَبِيلًا ٧٢ وَإِنْ كَادُوا لَيَفْتِنُونَكَ عَنِ الَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ لِتَفْتَرِيَ عَلَيْنَا غَيْرَهُ ۖ وَإِذًا لَاتَّخَذُوكَ خَلِيلًا ٧٣ وَلَوْلَا أَنْ ثَبَّتْنَاكَ لَقَدْ كِدْتَ تَرْكَنُ إِلَيْهِمْ شَيْئًا قَلِيلًا ٧٤ إِذًا لَأَذَقْنَاكَ ضِعْفَ الْحَيَاةِ وَضِعْفَ الْمَمَاتِ ثُمَّ لَا تَجِدُ لَكَ عَلَيْنَا نَصِيرًا ٧٥

زمانی که در دریا آسیبی به شما می‌رسد، هرکه را جز خدا [به کمک] می‌طلبید ناپدید و گم می‌شود، و چون شما را [با سوق‌دادنتان] به خشکی [رسانده و] نجات می‌دهد [از او] روی بر می‌تابید، انسان [با این‌که همواره الطاف خدا را در زندگی‌اش می‌بیند] بسیار ناسپاس است‌! (٦٧) [با این حال] آیا ایمن هستید از این‌که شما را در ناحیۀ خشکی [به زمین] فرو بَرَد؟ یا بر شما توفانی از سنگریزه‌ها فرستد، آن‌گاه برای خود حافظ و کارسازی نیابید؟ (٦٨) یا ایمن هستید از این‌که بارِ دیگر شما را به دریا برگردانَد، و توفانی بسیار سخت و درهم‌کوبنده بر شما بفرستد، و به سبب این‌که کفران نعمت کردید به بلای غرق‌شدن دچارتان کند؟ آن‌گاه در برابر ما دفاع‌کننده و خون‌خواهی برای خود نیابید‌ (٦٩) مسلّماً فرزندان آدم را [با عطاکردنِ همۀ امکانات] گرامی داشتیم، و آنان را در خشکی و دریا [بر مَرکب‌هایی که در اختیارشان نهادیم] سوار کردیم، و به آنان از نعمت‌های دلپذیر روزی دادیم، و آنان را بر همۀ آفریده‌های خود برتری کامل و ویژه‌ای بخشیدیم‌ (٧٠) [به یاد آرید] روزی که هر گروهی از مردم را با پیشوایشان می‌خوانیم، پس کسانی که نامۀ اعمالشان را به دست راستشان دهند نامۀ خود را [با خوش‌حالی] می‌خوانند، و به آنان در زمینۀ پاداش به اندازۀ رشتۀ میان هستۀ خرما ستم نمی‌شود‌ (٧١) کسی که در این دنیا کور[دل] باشد در آخرت نیز کور[دل] و گمراه‌تر است (٧٢) نزدیک بود [کوردلان به خیال واهیِ خودشان] تو را از آنچه به‌سویت وحی کردیم روی‌گردان کنند تا غیر آن را از روی افترا به ما نسبت دهی، دراین‌صورت بود که تو را به عنوان دوستِ [خود] انتخاب می‌کردند‌ (٧٣) و اگر تو را [در عمل به وحی] ثابت‌قدم نمی‌داشتیم البته نزدیک بود به‌سوی آنان کمی گرایش پیدا کنی‌ (٧٤) در آن صورت دو برابر در دنیا، و دو برابر در آخرت، عذاب به تو می‌چشاندیم، آن‌گاه در برابر ما برای خود یاوری نمی‌یافتی‌ (٧٥)