آنان با خدا معبود دیگری را [برای حل مشکلات و رواشدن حاجاتشان] عبادت نمیکنند، و کسی را که خدا [خونش را] حرام شمرده جز بهحق نمیکشند، و زِنا نمیکنند، کسی که این [اعمال] را مرتکب شود به کیفر سختی خواهد رسید
(٦٨)
[مرتکب این اعمال] عذابش در روز قیامت دوچندان شود، و در آن با سرشکستگی جاودانه خواهد بود
(٦٩)
مگر آنانکه توبه کنند و مؤمن شوند و کار شایسته انجام دهند که [دراینصورت] خداوند بدیهایشان را به خوبیها تبدیل میکند، و خداوند همواره بسیار آمرزنده و مهربان است
(٧٠)
هرکس توبه کند و کار شایسته انجام دهد مسلّماً بهصورتی پسندیده بهسوی خدا بازمیگردد
(٧١)
آنان [که بندگان حقیقی خداوندند] تن به شهادت ناحق نمیدهند [و در مجالس باطل حاضر نمیشوند]، و هنگامی که بر [گفتار و کردار] بیهودۀ [اشخاص] میگذرند با بزرگواری و متانت میگذرند
(٧٢)
وقتی آنان را به آیات پروردگارشان پند دهند به حالت کری و کوری به آن بیاعتنایی نمیکنند، [بلکه با گوشِ شنوا و چشمِ بصیرت به آن دل میدهند]
(٧٣)
و [در دعایشان] می گویند: پروردگارا! ما را از سوی همسران و فرزندانمان خوشدلی و خوشحالی عنایت کن! و پیشوای پرهیزگارانمان قرار ده!
(٧٤)
آنانند که برای استقامتی که [بر طاعات و گناهان و حوادث روزگار] داشتند مقامات عالی بهشت را پاداششان میدهند، و در آن با درود و تحیتی [از سوی خدا و فرشتگان] روبهرو میشوند
(٧٥)
در آنجا جاودانهاند، و آن نیکو قرارگاه و اقامتگاهی است!
(٧٦)
بگو: [ای مردم] اگر ایمان و عباداتتان نبود نزد پروردگار ارزش و منزلتی نداشتید، پس [شما ای کافران! ایمان و عبادت و آثار آن را] به شدّت منکر شدید، [بنابراین هیچ ارزشی ندارید]، و بهزودی [کیفر این انکار، دامنگیرتان میشود و] همواره ملازمتان خواهدبود.
(٧٧)