ای پیامبر! به اسیرانی که در دست شمایند بگو: اگر خداوند در دلهای شما خیری [چون حالت تسلیم به حق، رغبت به ایمان و نیت مثبت] ببیند، بهتر از مالی که [برای آزادشدنتان] از شما گرفتهاند به شما میبخشد، و گناهانتان را میآمرزد، خداوند بسیار آمرزنده و مهربان است (٧٠) و اگر بخواهند [پس از آزادشدن] به تو خیانت کنند [کار تازهای نیست]، آنان پیش از این هم [با لشگرکشی بیدلیل] به خداوند خیانت کردند، نهایتاً خداوند تو را بر اینان مسلط کرد، خداوند دانا و حکیم است (٧١) مسلّماً کسانی که مؤمن شدند و [از دیار کفر به منطقۀ اسلامی] هجرت کردند و با اموال و جانهایشان به جهاد در راه خدا برخاستند، و آنانکه [به مهاجران] پناه دادند و [ایشان را] حمایت کردند، همگی دوست و یاور یکدیگرند. و کسانی که ایمان آوردند و هجرت نکردند در مورد آنان هیچگونه تعهدِ دوستی و یاریرساندن ندارید تا زمانی که هجرت کنند، اگر در امر دین از شما [برای دفع دشمن] یاری خواستند بر شماست که [آنان را] یاری دهید، مگر اینکه [یاریدادنِ شما] به زیان گروهی [باشد] که میان شما و آنان پیمان [متارکۀ جنگ یا پیمان دیگری] بسته شده باشد، خداوند به آنچه انجام میدهید بیناست (٧٢) کافران دوستان و یاران یکدیگرند، اگر شما فرمان [واجبِ قطع رابطه با کافران را] اجرا نکنید در زمین فتنه و فسادی بزرگ رخ خواهد داد (٧٣) مؤمنانی که هجرت کردند و در راه خدا به جهاد برخاستند، و آنانکه [مهاجران را] پناه دادند، و [ایشان را] حمایت کردند، اینان مؤمنان راستین و واقعیاند، برای آنان آمرزش و رزقِ با ارزشی است (٧٤) آنانکه بعد [از نخستین مؤمنانِ مهاجر،] ایمان آوردند و هجرت کردند و همراه شما به جهاد آمدند از شمایند. [بنا بر آنچه در خصوص مسائل ارث] در کتاب خدا [مقرر شده؛] برخی از خویشان بر گروهی دیگر [از آنان، در ارث بردن] سزاوارترند؛ بیتردید خداوند به همهچیز داناست (٧٥) « 186 »