نزدیک بود [مشرکان] تو را به ستوه آورند تا از سرزمین [مکه] آواره‌ات کنند، در آن صورت پس از تو جز مدتی اندک درنگ نمی‌کردند، [چون به عذاب خدا هلاک می‌شدند] (٧٦) [هلاکتِ دشمنان] روشی است که همواره دربارۀ [امت‌های] پیامبرانِ پیش از تو جاری بوده است، و برای روشِ ما هیچ تغییری نخواهی یافت (٧٧) نماز را از ابتدای تمایل خورشید [به‌سوی مغرب، که شروع ظهر شرعی است] تا نهایتِ تاریکی شب [با شرایط ویژه‌اش] بخوان! و نماز صبح را [نیز بخوان] که نماز صبح مورد گواهی [فرشتگان شب و روز] است (٧٨) و پاسی از شب به بندگی و عبادت بیدار باش! که [این افزون بر نمازهای واجب] ویژۀ توست، امید است پروردگارت تو را [به سبب این عبادتِ ویژه] به جایگاهی ستوده برانگیزد (٧٩) بگو: پروردگارا! مرا [در هر کار و شغلی] به نیکی وارد کن، و به نیکی بیرون‌آر، و برایم از نزد خود نیرویی یاری‌دهنده قرار ده! (٨٠) [به مشرکان و کافران] بگو: حق آمد، و باطل نابود شد، بی‌تردید باطل نابود‌شدنی است (٨١) ما از قرآن آنچه را برای مؤمنان مایۀ درمان و رحمت است نازل می‌کنیم، ولی ستمکاران را جز خسارت نمی‌افزاید (٨٢) زمانی که به انسان نعمت عطا می‌کنیم [از ما] رویگردان می‌شود و خود را مغرورانه [از ما] دور می‌کند، و هنگامی که آسیبی به او برسد [به سبب بی‌ایمانی و غفلت، از رحمت ما] بسیار نا امید می‌گردد (٨٣) بگو: هرکس براساس نیت و عادات اکتسابی خود عمل می‌کند، و پروردگارتان به کسی که راه‌یافته‌تر است داناتر است (٨٤) از تو دربارۀ روح می‌پرسند، بگو: روح از امر پروردگار من است، و از دانش جز اندکی به شما داده نشده (٨٥) اگر بخواهیم آنچه را به تو وحی کرده‌ایم قطعاً [از یادت] می‌بریم، آن‌گاه در برابر ما [برای بازگرفتنش] کارسازی نخواهی یافت (٨٦) « 290 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن