- الإسراء - جزء پانزدهم - سوره اسراء

إِلَّا رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ ۚ إِنَّ فَضْلَهُ كَانَ عَلَيْكَ كَبِيرًا ٨٧ قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الْإِنْسُ وَالْجِنُّ عَلَىٰ أَنْ يَأْتُوا بِمِثْلِ هَٰذَا الْقُرْآنِ لَا يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَلَوْ كَانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِيرًا ٨٨ وَلَقَدْ صَرَّفْنَا لِلنَّاسِ فِي هَٰذَا الْقُرْآنِ مِنْ كُلِّ مَثَلٍ فَأَبَىٰ أَكْثَرُ النَّاسِ إِلَّا كُفُورًا ٨٩ وَقَالُوا لَنْ نُؤْمِنَ لَكَ حَتَّىٰ تَفْجُرَ لَنَا مِنَ الْأَرْضِ يَنْبُوعًا ٩٠ أَوْ تَكُونَ لَكَ جَنَّةٌ مِنْ نَخِيلٍ وَعِنَبٍ فَتُفَجِّرَ الْأَنْهَارَ خِلَالَهَا تَفْجِيرًا ٩١ أَوْ تُسْقِطَ السَّمَاءَ كَمَا زَعَمْتَ عَلَيْنَا كِسَفًا أَوْ تَأْتِيَ بِاللَّهِ وَالْمَلَائِكَةِ قَبِيلًا ٩٢ أَوْ يَكُونَ لَكَ بَيْتٌ مِنْ زُخْرُفٍ أَوْ تَرْقَىٰ فِي السَّمَاءِ وَلَنْ نُؤْمِنَ لِرُقِيِّكَ حَتَّىٰ تُنَزِّلَ عَلَيْنَا كِتَابًا نَقْرَؤُهُ ۗ قُلْ سُبْحَانَ رَبِّي هَلْ كُنْتُ إِلَّا بَشَرًا رَسُولًا ٩٣ وَمَا مَنَعَ النَّاسَ أَنْ يُؤْمِنُوا إِذْ جَاءَهُمُ الْهُدَىٰ إِلَّا أَنْ قَالُوا أَبَعَثَ اللَّهُ بَشَرًا رَسُولًا ٩٤ قُلْ لَوْ كَانَ فِي الْأَرْضِ مَلَائِكَةٌ يَمْشُونَ مُطْمَئِنِّينَ لَنَزَّلْنَا عَلَيْهِمْ مِنَ السَّمَاءِ مَلَكًا رَسُولًا ٩٥ قُلْ كَفَىٰ بِاللَّهِ شَهِيدًا بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ ۚ إِنَّهُ كَانَ بِعِبَادِهِ خَبِيرًا بَصِيرًا ٩٦

[اگر از یادت نمی‌رود، سببی ندارد] مگر رحمتی از سوی پروردگارت، مسلّماً احسان او بر تو فراوان و بزرگ است‌ (٨٧) بگو: اگر جنّ و انس گرد آیند که مانند این قرآن را بیاورند قدرت آوردنِ مانندش را ندارند؛ گرچه پشتیبان یکدیگر باشند‌ (٨٨) همانا در این قرآن برای [هدایت] مردم از هر مَثَلی به روش‌های گوناگون آوردیم، ولی بیشتر مردم [در برابر این نعمتِ عظیم] جز انکار و ناسپاسی نخواستند‌ (٨٩) [مشرکان] گفتند: ما به تو ایمان نمی‌آوریم مگر آن‌که از این سرزمینِ [خشک و سوزان مکه] چشمه‌ای پُرآب روان سازی! (٩٠) یا باغی از درختان خرما و انگور برایت فراهم باشد که از لابه‌لای آن نهرها جاری سازی‌ (٩١) یا آسمان را آن‌گونه که گمان کرده‌ای [محل نزول عذاب است]، قطعه‌قطعه بر [سر] ما بیفکنی، یا خدا و فرشتگان را روبه‌روی ما آوری! (٩٢) یا خانه‌ای از طلای ناب در اختیارت باشد، یا در آسمان بالا روی، و بالارفتنت را باور نمی‌کنیم مگر نوشته‌ای [از آن‌جا] برای ما فرود آوری که آن را بخوانیم. بگو: پروردگارم [از این‌که خواسته‌های نامعقول شما را پاسخ دهد] منزّه است، آیا من جز بشری هستم که [برای هدایت شما] فرستاده شده‌ام؟ (٩٣) و مردم زمانی که هدایت به‌سویشان آمد چیزی آنان را از ایمان‌آوردنشان بازنداشت جز این‌که [با شگفتی و استهزا] گفتند: آیا خداوند بشری را [که مانند خودِ ماست] به پیامبری برانگیخته است؟! (٩٤) بگو: اگر در زمین [به‌جای بشر] فرشتگانی بودند که با آرامی راه می‌رفتند یقیناً فرشته‌ای را از آسمان برای آنان به پیامبری می‌فرستادیم، [چون هدایتگرِ هر گروهی باید از جنس خودشان باشد‌‌] (٩٥) بگو: بس است که خداوند بین من و شما [‌بر صِدق نبوتم] شاهد باشد؛ چون او به بندگانش آگاه و بیناست‌ (٩٦)