[به یاد آرید] زمانی را که با دیدن دشمنِ [تا دندان مسلح]، خواهان یاری پروردگارتان شدید و او خواستۀ شما را اجابت کرد، [و وعده داد] که: مسلّماً شما را با هزار فرشتۀ پیدرپی یاری میدهم (٩) خداوند این [وعده] را جز مژدهای برای [پیروزی] شما قرار نداد، و برای اینکه دلهایتان با این مژده آرامش یابد، وگرنه پیروزی فقط از سوی خداست، [نه از سوی فرشتگان و اسباب و ابزار مادّی؛] زیرا خداوند توانای شکستناپذیر و حکیم است (١٠) [به یاد آرید] هنگامی که خداوند برای اینکه آرامش یابید خواب سبُکی را بر شما چیره کرد، و آبی از آسمان برایتان فرستاد تا شما را بهوسیلۀ آن [از آلودگیها] پاک کند، و وسوسۀ شیطان را [که از بدترین ناپاکیهاست] از شما برطرف، و دلهایتان را به آن نیرو بخشد، و گامهایتان را از برکت آن استوار سازد (١١) و [به یاد آر] زمانی که پروردگارت به فرشتگان وحی کرد که من [در این عرصه] پشتیبان شمایم، پس مؤمنان را [از نظر روحیه،] استواری و ثبات دهید! [و از سوی من به ارتش اسلام پیغام دهید که] بهزودی در دل کافران ترسی [روحیهشکن] میاندازم، پس [ای فرشتگان!] سرهایشان را در هم کوبید، و همۀ انگشتانشان را قطع کنید! (١٢) این [کیفرِ سخت،] به سبب این است که آنان با خدا و رسولش دشمنی کردند، و هرکه با خدا و رسولش دشمنی کند [بداند که] بیتردید خداوند سختکیفر است (١٣) این [مجازاتِ دنیایی شماست، آن] را بچشید! و برای کافران در قیامت عذاب آتش است (١٤) ای مؤمنان! زمانی که با کافران درحالیکه بر ضد شما لشگرکشی میکنند روبهرو میشوید فرار نکنید! (١٥) کسی که در آن موقعیت [از عرصۀ نبرد] فرار کند به خشم خداوند [که مستحق آن است] دچار میشود، و جایگاهش دوزخ است، و دوزخ عاقبت بدی است، مگر اینکه فرارش برای [انتخاب محلی بهتر برای ادامۀ] نبرد، یا پیوستن به گروهی [از مجاهدانِ تازهنفس و آماده برای جنگ] باشد (١٦) « 178 »