شایستۀ هیچ مؤمنی نیست که مؤمنی را به قتل برساند مگر [این‌که] از روی اشتباه [اتفاق بیفتد]؛ و کسی که مؤمنی را به اشتباه به قتل برساند باید بردۀ مؤمنی را آزاد کند و خون‌بهایی به وارثان مقتول بپردازد، مگر آن‌که خون‌بها را ببخشند، اگر مقتول از گروهی باشد که دشمن شمایند ولی خود مؤمن است فقط آزادکردنِ یک بردۀ مؤمن [بر عهدۀ قاتل است]، و اگر [مقتولِ مؤمن] از گروهی باشد که بین شما و آنان پیمانی برقرار است باید قاتل خون‌بهای مقتول را به وارثانش بپردازد علاوه بر آن یک بردۀ مؤمن را آزاد کند، و کسی که [برده‌ای] نیافت باید دو ماه پیاپی روزه بگیرد، [این حکم به سبب پذیرش توبۀ قاتل] رحمتی از سوی خداست، و خداوند همواره دانا و حکیم است (٩٢) هرکس مؤمنی را عمداً به قتل برساند کیفرش دوزخ است که در آن جاودانه خواهد بود، و خدا او را مورد خشم و لعنت قرار داده و عذابی بزرگ برایش آماده ساخته است (٩٣) ای مؤمنان! زمانی که [برای نبرد با دشمن] در راه خدا سفر می‌کنید [دربارۀ شناخت مؤمن از کافر] تحقیق کامل کنید! و به کسی که نزد شما اظهار اسلام می‌کند نگویید: تو مؤمن نیستی. [تا] برای به‌دست‌آوردن کالای اندک و ناپایدار زندگی دنیا [او را بکُشید، اگر غنیمت می‌خواهید برای شما] نزد خداوند غنائم [جاوید] فراوانی است، ایمان شما هم پیش از این، زبانی و ظاهری بود، خداوند بر شما منّت نهاد [تا به ایمان قلبی و ثابت رسیدید]؛ بنابراین باید [دربارۀ اشخاص] تحقیق کامل کنید [تا در مورد آن‌ها مرتکب خلافی نشوید]، خداوند همواره به آنچه انجام می‌دهید آگاه است (٩٤) « 93 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن