با آن که امام منع کرده بود برای نیمۀ شعبان آن سال جشن و سروری بر پا شود ، انجمن حجتیۀ همدان در باغ بزرگی ، جشن مفصلی به راه انداخته بود و این مسئله به خوبی از جدایی آنها از خط مشی امام حکایت می کرد . من خودم کاملا از ارتباط آنها با ساواک خبر داشتم . قضیه مربوط به یکی دو سال قبل از آن بود ، که من ده روز در همدان منبر داشتم . هم زمان انجمن حجتیه همدان ، در یکی از کاروانسراهای مهم شهر مجلس داشت . از من دعوت کردند تا یک سخنرانی در آنجا ایراد کنم . من که پیرو امام و همراه انقلابیون خط امام بودم و در محاصرۀ مأموران کلانتری منبر می رفتم ، آن دعوت را نپذیرفتم . من نمی خواستم این کار من تأییدی برای آنها محسوب گردد ، چون حضور امثال ما در جلسات آنها ، پشتوانه و تأیید خوبی برای آنها بود . از طرفی شرکت نکردن من در جلسه شان ، باعث کسر شأن آنها می شد .
آیت الله مدنی ، که در آن زمان در همدان زندگی می کرد ، سئوال کرد : « چرا دعوت آنها را قبول نمی کنی ؟» عرض کردم : « من در چند شهر ، از جمله بندرعباس و تربت حیدریه ، که اینها آمده بودند جلسه برقرار کنند ، با گوش خود شنیدم که افرادشان به یکدیگر می گفتند ، اگر مسئله ای پیش آمد سریع با ساواک در میان بگذاریم و از آنها کمک بخواهیم تا مشکل ما را حل کنند .
حرف من به زودی ثابت شد . با کمال تعجب مطلع شدیم آنها به شهربانی رفته و از ما شکایت کرده اند . آنها گفته بودند که آقای انصاریان آمده تا در اینجا افکار آیت الله خمینی و باند او را اشاعه دهد .واقعا جای تعجب بود که چگونه این مدعیان دینداری و وابستگی به امام زمان (عج) ، پیش شهربانی رژیم طاغوت از ما شکایت کرده اند .
من در منزل حاج ابراهیم مقدسیان اقامت داشتم . او از تجار بزرگ تهران بود که هر ساله مرا به همدان دعوت می کرد . او مردی بسیار بزرگوار و مقلد امام و از ارادتمندان آیت الله مدنی و اهل ذکر و عبادت و نماز شب بود . ساعت ده صبح از طرف شهربانی آمدند و من و آقای مقدسیان را ، که در عمر خود شهربانی را ندیده بود ، دستگیر کرده ، به آنجا بردند . افسری به نام آقای نراقی ، که اصالتا اهل کاشان بود . معاونت اطلاعات شهربانی همدان را بر عهده داشت . او از سلسلۀ ملا احمد نراقی بود . به او گفتم : « تو که از آن ریشه ای ، چگونه این لباس را پوشیده ای و به شاه خدمت می کنی ؟ ...» پس از تذکرات و مواخذات دربارۀ کار و فعالیت خودم ، آقای نراقی با جدیت – ابتدا تند و جدی ، سپس نرم و ملایم – از من خواست که منبر انجمن را قبول کنم . وقتی اتاق خلوت شد و غیر از من ، او و آقای مقدسیان کسی حضور نداشت ، به او گفتم : « سئوالی می کنم اگر دلت خواست جواب بده ، اگر هم نخواستی جواب نده ؛ چه کسی از ما شکایت کرده تا ما را دستگیر کنید ؟ » گفت : « انجمن حجتیۀ همدان . » گفتم : « آن ساعتی که برای منبر دعوتم کرده اند کار دارم ، برنامه دارم نمی توانم بروم . » بالاخره او را قانع کردیم و برگشتیم . اگر با صراحت می گفتیم که با انجمن مخالفیم و به هیچ وجه در مجلس آنها شرکت نخواهیم کرد ، چه بسا مجلس ما را در همدان تعطیل می کردند .
منبع : منتشر شده توسط مرکز اسناد انقلاب اسلامی
