سفر اوّل

سفر اول «من الخلق الى الحقّ» است. یک پارچه از همه بریدن و به خدا پیوستن. منظور این نیست که کسى جامعه را رها کند و در گوشه خلوتى خلوت‏نشینى نماید. اگر کسى از جامعه جدا شد و گوشه خلوتى را انتخاب کرد، پیامبر صلی الله علیه و آله درباره او مى‏فرماید: اگر همه عمرش را در آن گوشه خلوت به روزه و نماز تمام کند، اهل جهنّم است. قرآن مى‏فرماید : یونس پیامبر یک لحظه از خلق عصبانى شد و خلق را رها کرد :« وَذَا النُّونِ اذْ ذَهَبَ مُغَاضِباً »2.و صاحب ماهى [ حضرت یونس ] را [ یاد کن ]زمانى که خشمناک [ از میان قومش ]رفت.براى پاک کردن همان یک لحظه از پرونده‏اش خدا او را چهل شبانه روز در شکم ماهى حبس کرد. منظور از این خلوت، خلوت اعتقاد است. عقیده از غیر خدا باید کنده شود ؛ یعنى انسان به این نتیجه و حقیقت برسد که : «لا مُوثِّر فِى الوُجودِ الاّ اللّه‏ُ»3، هر چه هست خداست، هر تقدیرى براى من هست، دست پاک وجود مقدّس اوست، هر قلمى که دارد براى من مى‏نویسد، قلم و اراده وجود مقدّس اوست. خلوت در عقیده و دل است نه خلوت از تن‏ها، از شهرها و از کسب و کار.