حقیقتى عالى از زبان جابر بن عبداللّه انصارى

شیخ بزرگوار « عماد الدین ابوالقاسم طبرى آملى » که از شاگردان شیخ ابوعلى فرزند گرانقدر شیخ طوسى است ، در کتاب با قیمت « بشاره المصطفى » که از کتب نفیسه است با ذکر سند از « اعمش » که از بزرگان محدّثین است و او از « عطیّه بن سعد بن جناده عوفى جدلى » که او نیز از روات بنى امیّه است و اهل سنت در رجال خود تصریح کرده اند که او انسانى صادق مى باشد ، روایت کرده که گفت :با جابر براى زیارت حضرت سید الشهداء (علیه السلام)به کربلا آمدیم . جابر غسل کرد و بر خود عطر زد . دستش را گرفته به روى قبر مطهّر حضرت سید الشهداء (علیه السلام)گذاشتم . بیهوش شد . بر صورت او آب زدم . به حال آمد . با سوز دل سخنانى جگر سوز به محضر حضرت حسین (علیه السلام) عرضه داشت ، سپس به شهداى گرانقدر کربلا سلام کرد و در پایان کلامش گفت که : ما نیز شریک بودیم در آن کارى که شما داخل شدید ، یعنى مجادله و مقاتله و نصرت و یارى ذرّیه خاتم پیامبران و شهادت در محضر او .عطیّه مى گوید :به او گفتم : ما رنجى نبردیم ، و شمشیرى نزدیم ، سرهاى این گروه از بدن جدا ، و همسرانشان بیوه ، و فرزندانشان یتیم شدند ، چگونه در اجر با ایشان شریک باشیم ؟جابر در پاسخ گفت :عطیّه ! من با دو گوش خود از رسول خدا (صلى الله علیه وآله)شنیدم که : هر کس عمل قومى را دوست دارد ، در ثواب آن عمل با آنان شریک است . سپس گفت : اى عطیّه ! رسول حقّ فرمود : نیّت من و اصحابم بر همان نیّت حسین و اصحاب اوست .
 

برگفته از کتاب داستانهای عبرت آموز