شريف بن حارث‏

در ميان منابع كهن نامى از او ديده نمى شود. تنها برخى از متأخرين وى را از ياران امام حسين عليه السلام قلمداد كرده و نوشته اند: در روز عاشورا پس از عبداللَّه و عبدالرحمن غفارى، شريف همراه برادرش، مالك، با دلى محزون و چشمى گريان به خدمت امام حسين عليه السلام رسيد.
   
امام عليه السلام به آنها فرمود: با اين كه شما از شجاعان روزگار هستيد چرا گريه مى كنيد؟
    
در پاسخ گفتند: چگونه نگرييم در حالى كه دشمن شما را محاصره كرده و ما نيز قدرت دفاع نداريم. امام حسين عليه السلام فرمود: خدا به شما جزاى خير دهد كه ما را يارى مى كنيد؛ آن دو به ميدان شتافتند و در چند حمله، هفتصد سواره [؟] از دشمن را به هلاكت رسانده و خود نيز به فيض شهادت نائل گشتند. در گزارشى آمده است: پس از شهادتشان، دست هاى آنان را در ميدان، قطعه قطعه و روى هم يافتند.