حسین(علیه السّلام)؛ وجه الله

کلام الهی، بیانگر راز دیگری از رازهای ماندگاری امام حسین(علیه السّلام) است؛ آن جا که می‌فرماید: «کافران می‌خواهند نور خدا را با دهان خویش خاموش کنند، ولی او کامل کننده نور خود است».(1)
و حسین(علیه السّلام)  نور خداست، چراغ هدایت است و کدامین دهان توانای کشتن این نور است؟ یاد امام حسین(علیه السّلام)  همواره در دل‌ها، و نام او همیشه بر زبان‌هاست تا آن که حقیقت حق بر جایگاه خویش استوار شود. از دیدگاهی دیگر پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و امامان معصوم(علیهم السّلام) « وجه الله» هستند و قرآن همه چیز را فانی و‌ هالک می‌داند مگر «وجه» خود را: «کل شیء‌هالک الا وجهه».(2)«وجه» هرچیز، جنبه ای از آن است که دیگران در مواجهه با او به واسطه آن جنبه، آن را می‌شناسند؛ مثلا وجه آدمی همان صورت ظاهری اوست که شناسایی آدمی با آن امکان پذیر است. «وجه خداوند» نیز حقیقتی از اوست که او را نمایش می‌دهد و راه شناسایی خداوند از طریق آن ممکن است.
برابر روایات فراوان، پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و امامان معصوم(علیهم السّلام) «وجه خداوند» هستند. آن کس که خواهان شناخت خداست، از طریق ایمان به معرفت نائل خواهد شد و حسین(علیه السّلام) که از این قبیله نور و هدایت است، وجه گویا و نمایای خداوند است و همین است که به بقای او باقی است و به مانایی حق ماندگار است. و چه زیباست که سالار شهیدان در شب عاشورا، همین آیه از قرآن را مایه دلارامی زینب(سلام الله علیها) قرار می‌دهد و با ترنم «کل شیء‌هالک الاّ وجه الله الذی خلق الخلق...»(3) او را به شکیبایی فرا می‌خواند.

پی نوشت:

1. صف.۸.
2. قصص.۸۸.
3. نفس المهموم، ص۱۱۸.