عنايت حضرت مهدي(عج) به مجالس ذكر امام حسين(ع)

از آن جايي كه امام زمان (ع) صاحب عزاي واقعي است، بدون ترديد به مجالسي كه براي جد بزرگوارش(ع) برگزار مي شود، عنايت و توجّه ويژه اي دارد.
 خطيب بزرگ شيعه، مرحوم شيخ عبدالزهراء كعبي (ره) مي گويد: يك روز بعد از ظهر وارد صحن مطهر امام حسين(ع) شدم، شخصي در مقابل يكي از حجره هاي صحن شريف - كه كتاب هاي مذهبي مي فروخت و ما با من سابقه آشنايي داشت. مرا ديد و گفت: كتاب كوچكي دارم كه به نظرم براي شما خوب باشد و در آن اشعاري بسيار زيبا دارد. قيمت آن هم اين است كه يك بار آن را برايم بخواني.
 كتاب را گرفتم. خيلي كتاب مفيد و سودمندي بود؛ زيرا اشعار قصيده ابن عَرَنْدَس حلّي - كه مدت ها دنبال آن مي گشتم - در آن بود. در يكي از رواق ها نشسته، به خواندن آن اشعار براي كتاب فروش مشغول شدم و هر دو اشك مي ريختيم كه ناگهان سيدي از بزرگان عرب را ديدم كه در برابرم ايستاده به اشعارم گوش مي دهد و گريه مي كند.
 چون به اين بيت رسيدم:
 ايقتل ظمْآناً حسين بكربلا
 و في كل عضوٍ من انامِله بحرُ
 گريه آن بزرگوار شديد شد، رو به ضريح امام حسين (ع) كرد؛ اين بيت را تكرار مي نمود و همچون زن جوان مرده مي گريست. همين كه اشعار را به پايان رساندم، ديگر آن بزرگوار را نديدم. براي ديدن ايشان، از صحن خارج شدم تا شايد او را بيابم؛ ولي ايشان را نديدم. به هر كجا رو نمودم، اثري نيافتم؛ گويا از برابر چشمم غايب شده است. به يقين دانستم كه حضرت حجت و امام منتظر(ع) بوده است.(1)
 علامه اميني (ره) در الغدير(2) مي گويد: در ميان اصحاب ما مشهور است كه در هر مجلسي قصيده ابن عرندس خوانده شود، موجب تشريف فرمايي حضرت بقية الله - روحي له الفداه - به آن مجلس مي شود. ما براي تيمن و تبرك چند بيت اين قصيده را ذكر مي نماييم.
 ايقتل ظمْآناً حسين بكربلا
 و في كلّ عضو من انامله بحر
 و والدهُ الساقي علي الحَوْض في غدٍ
 و فاطمه ماء الفرات لها مهر
 فوالهف نفسي للحسين و ما جني
 عليه غداة الطف في حربه الشمر

پی نوشت:

1) شيفتگان حضرت مهدي(عج)، ج 3، ص 172؛ ملاقات با امام عصر، ص 315؛ عنايات حضرت مهدي(عج) به علما و طلاب، ص 397؛ كلمةالمختار، ج 1، ص 440.
2) الغدير، ج 7، ص 14.