امام حسين(ع) همواره به گريه‌كنندگان و برپا كنندگان عزا نگاه مي‌كند

عن المنتخب روی عن الصادق(ع) : أنه إذا کان هلّ هلال عاشوراء اشتد حزنه و عظم بکاؤه علی مصائب جده الحسین‌(ع) و الناس یأتون علیه من کل جانب و مکان و یعزونه بالحسین(ع) و ینوحون علی مصاب الحسین(ع)، فإذا فرغوا من البکاء یقول لهم: أیها الناس... اعملوا أن الحسین(ع) حیّ عند ربّه یرزق من حیث یشاء، و هو دائماً ینظر إلی موضع معسکره و مصرعه و من حلّ فیه من الشهداء، و ینظر إلی زواره و الباکین علیه و المقیمین العزاء علیه و هو أعرف بهم و بأسمائهم و أسماء آبائهم و بدرجاتهم و منازلهم فی الجنه و إنه لیری من یبکی علیه فیستغفر له ویسأل جده و أباه و أمه و أخاه أن یستغفروا للباکین علی مصابه و المقیمین عزائه[۱]...
در احوال امام صادق(ع) روایت شده است که آن حضرت از زمانی که هلال ماه محرم دیده می‌شد، غم و حزنش شدت می‌گرفت و گریه‌هایش بر مصائب جدش حسین(ع) زیاد و شدید می‌شد و مردم از هر سو و هر مکان به نزد او می‌آمدند و او را بر مصیبت امام حسین(ع) تعزیت می‌دادند و به همراه او بر مصائب آن حضرت نوحه‌گری و عزاداری می‌کردند.
هنگامی که عزاداری و گریه‌ی آنها تمام می‌شد، آن حضرت خطاب به آنان می‌فرمودند: ای مردم!... بدانید که امام حسین(ع) در نزد پروردگارش زنده است و هرگونه که بخواهد روزی داده می‌شود و او همواره به محل لشگرگاهش و مکان شهادتش و شهدایی که در آنجا مأوی گرفته‌اند، نظر می‌کند و به زائرین خود و کسانی که بر او گریه می‌کنند و کسانی که برای او عزاداری برپا می‌کنند، نظر می‌کند و او داناتر است به ایشان و نامهای ایشان و نامهای پدرانشان و به درجات و جایگاههای آنها در بهشت و او هر آینه کسی را که برایش گریه می‌کند می‌بیند، پس برای او طلب مغفرت می‌کند و از جد خود و پدر خود و مادر خود و برادر خود می‌خواهد که برای گریه‌کنندگان در مصیبتش و برپاکنندگان عزاداریش طلب مغفرت کنند...

نویسنده:سید علیرضا شاهرودی

پی نوشت:

[۱] ـ اسرار الشهادات ۱/۹۸ نقل از المنتخب فی المقتل ۳۹.