انبياء و امامان خيرى براى همه حتى براى دشمنان خود

خداوند مى‏گويد پيغمبر و بقيه انبياء و ائمه طاهرين را امامانى قرار داديم و تمام آن‏ها را به انجام كارهاى خير امر كردم: وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّهً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ‏  كار خيرى در اين عالم نيست مگر اين كه آن‏ها بايد آن را انجام بدهند. آن‏ها به علت ايمان خود به خدا و به قيامت، اين كارها را انجام مى‏دادند. براى همين، هيچ موجود زنده‏اى از اين انبياء و ائمه رنج نديد. موجود زنده را مى‏گويم، نه انسان را فقط.

روز دوم محرم هزار نفر براى حمله به ابى‏عبدالله عليه السلام وارد كربلا شدند. در آن روز هم چون آب آن‏ها تمام شده بود، و در مسير هم آبى نيافته بودند،. همشان تشنه‏ بودند؛ امام حسين عليه السلام به هفتاد نفر همراهان خود فرمود، هر چه آب داريد، به اين تشنه‏ها بدهيد.

على بن طعان يكى از اين هزار نفر بود. او در توصيف اين تشنگى مى‏گويد، اسب من اين قدر تشنه بود كه تشت آبى را كه برايش آورند، در خوردن آب سرگردان شده بود و انگار گيج بود و نمى‏دانست چه كند و خود من هم كه خيلى تشنه بودم، نمى‏توانستم به آن اسب كمكى بكنم. يك دفعه ديدم، ابى‏عبدالله عليه السلام آمد و اين تشت را بلند كرد و جلوى اسب من نگه داشت تا آن اسب سيراب شود.