حكايتى از مرحوم آيت الله سيد محمد فشاركى‏

يك نفر مامور بود قبل از درس حضرت آیت الله العظمی حائری روضه حضرت سيدالشهداء، عليه السلام، را بخواند همین بزرگوار روزى برايم تعريف كرد كه مرحوم آيت الله العظمى حائرى فرمود: من و حاج ميرزا حسين نائينى علما به ايشان پيغمبر اصول مى گويند- هم درس و هر دو مجتهد مسلم بوديم. وقتى مرجع تقليد زمانه از دنيا رفت، ما كه مرحوم آيت الله العظمى سيد محمد فشاركى را اعلم علماى شيعه در نجف مى دانستيم به در منزل ايشان رفتيم و در زديم.

وقتى ايشان از خانه بيرون آمد، ابتدا از ايشان پرسيديم كه آيا ما را مجتهد مى دانند يا خير؟ و وقتى ايشان جواب مثبت دادند گفتيم: نظر ما اين است كه شما اعلم علماى شيعه در زمان ما هستيد و بايد علمدارى شيعه و مرجعيت را قبول كنيد!

آيت الله حائرى مى فرمود: وقتى مرحوم سيد اين سخن را شنيد، دست خويش را به چارچوب در تكيه داد و گريست و فرمود:

«تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذِينَ لا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَ لا فَساداً وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ».

هر كس كار نيكى [به پيشگاه خدا] بياورد، پاداشى بهتر از آن براى اوست، و هر كس كار بدى بياورد [پس بداند آنان كه كارهاى ناشايسته انجام داده اند] جزا داده نمى شوند مگر آنچه را همواره انجام مى داده اند.

و افزود: قدرت مديريت شيعه در من نيست. درست است كه علمش را دارم، ولى روش اداره اش را بلد نيستم و اگر اين منصب را قبول كنم، خود را اهل دوزخ كرده ام و و من طاقت عذاب خدا را ندارم!

سپس، در را بست و رفت.

آرى، كسى كه با نگاه به قيامت زندگى كند و همواره آيه «فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ» را در نظر داشته باشد، هرگز سخن يا عمل نا به جايى از او صادر نمى شود.