در تفسير قسمتى از آيات سوره «يس» آمده است:
چون حبيب نجّار خبر رنج و مشقّت رسولان خدا را از دست مردم «انطاكيه» شنيد به شتاب، از منزل خود كه در نقطه اى دور دست از شهر قرار داشت، به سوى مردم آمد، اين انسان فداكار از مؤمنان واقعى بود. وى از درآمد كسب و كار خود قسمتى را براى اهل و عيال و قسمتى را نيز براى دادرسى تهيدستان خرج مى كرد.
هنگامى كه با مردم روبرو شد فرياد زد: اى مردم! از رسولان الهى و انسان هاى پاكى كه در برابر اين همه زحمت و رنج، كمترين پاداشى از شما طلب نمى كنند پيروى كنيد.
چگونه مرا به خدايان دروغين دعوت مى كنيد؟ چرا بايد من خداى آفريننده خود را نپرستم؛ در صورتى كه بازگشت شما به سوى اوست؟ آيا من به جاى خداى آفريننده، خدايى را برگزينم كه اگر خداى واقعى بخواهد به من ضربه اى بزند، (مرا در قيامت، عذاب دهد يا در دنيا دچار گرفتارى كند) شفاعت آن خدايان ضررى را از من دفع نكرده و نمى توانند نجاتم دهند؟ در اين صورت آيا من از زيانكاران نخواهم بود؟ اى رسولان الهى! گواه باشيد؛ به خداى فرستنده شما ايمان آوردم.
امّا با اين كه مى دانست پيروى از رسولان و دفاع از آنان مشقت زيادى به دنبال دارد، در عين حال خدا و اهداف الهى را مقدم داشت و در ميدان مبارزه قدم گذاشت و محبوب خود را بر زن و فرزند و مال و جان و همه هستى خود مقدّم داشت. سرانجام بر اثر حمله مردم كه با سنگ و آلات قتاله به او هجوم بردند كشته شد، سپس جنازه او را به ديوار شهر براى تماشاى مردم آويختند، خداى بزرگ در سوره مباركه «يس» از او تجليل كرده و آن چهره پاك را يكى از ستارگان درخشان بهشت معرفى كرده است. آرى، اين گونه مردمان كه در راه حق از همه چيز گذشتند در ادّعاى محبّت راستگوترين مردم بودند و چنان بودند كه محبوب را بر همه ماسوا ترجيح دادند. و به فرموده امام صادق عليه السلام: وَدَليلُ الحُبّ إيثارُ
الْمَحْبُوبِ عَلى ما سِواهُ .
منبع : پایگاه عرفان
