براى خداوند ملائكه اى است غير از نويسندگان عمل كه در سطح زمين در گردش اند، چون قومى را بيابند كه در حال ذكر خدايند، فرياد مى كنند: براى يافتن آرزوى خود بشتابيد، پس به نزد اهل ذكر آيند و آنان را تا آسمان دنيا محاصره كنند، پس خداوند به آنان مى فرمايد: چه گونه و در چه حالت بندگانم را ترك كرديد؟ جواب مى دهند: در حالى كه حمد و مجد تو را به جا مى آوردند و تو را تسبيح مى گفتند، خداوند مى فرمايد: آيا مرا ديدند؟ (رؤيت به قلب)، عرضه مى دارند: نه، مى فرمايد: اگر مى ديدند؟ عرض مى كنند: تسبيح و تحميد و تمجيد آنان فوق العاده شديد مى شد، به ملائكه مى فرمايد: از چه پناه مى بردند؟ عرض مى كنند: از آتش، خطاب مى رسد: آتش را ديده بودند؟ عرض مى كنند: نه، مى فرمايد: اگر مى ديدند؟ عرضه مى دارند: هر آينه با شدت هرچه تمام تر از آن فرارى و متنفّر مى شدند، سپس مى فرمايد: چه مى خواستند؟ عرض مى كنند: بهشت، مى فرمايد: بهشت را ديده اند؟ عرض مى كنند: نه، مى فرمايد: اگر مى ديدند؟ مى گويند:
به شدّت به آن حرص مى ورزيدند، خطاب مى رسد: من شما را شاهد مى گيرم كه همه آنها را آمرزيدم، ملائكه مى گويند: فلان كس اهل مجلس آنها نبود، بلكه به خاطر حاجتى نزد آنها آمده بود آيا او هم آمرزيده شده؟ خطاب مى رسد: اهل ذكر به آن درجه هستند كه همنشين آنها هم از سعادت آنان فيض مى برد و از شقاوت دور است
منبع : پایگاه عرفان
