«پدرخانم آیة الله گلپایگاني با اینكه پیر بود ولي چشم جواني داشت .من دیدم كه در مسجدِ بالاسرِ آن زمان كه تاریك
ایشان تعریف كرد كه من به همراه آیة اللهگلپایگاني در اربعین «. بود،در سن نودسالگي بدون عینك قرآن مي خواند
به كربلا رفتیم .ما از بصره سوار قطار شدیم .قطارهاصندلي نداشت ویك اتاقي بود كه من وآقاي گلپایگاني در آن
نشسته بودیم .ناگهان عربهاي بادیه نشین ریختند در قطار وقطار پر شد وحركت كرد.یكي از عربها پایش را توي
دامن من دراز كرده بو.من اول ناراحت شدم ولي بعد گفتم زوّار حسین (ع )است .
به این فكر افتادم كه این زوّار حسین (ع )است .لذا همه اش تبرّك است .پاي پیاده آمده بود ولاي انگشتان پایش گِل
بود.بدون اینكه آن عرب بفهمد، یك مقدار از آن گِل را گرفتم و به پشت چشمم مالیدم وناگهان دیدم كه عینك
نمي خواهم .نزدیك را مي بینم .دور رامي بینم .وضع بینایي ام عالي است».
منبع : کتاب عشق حسیني
