امام حسين عليه السلام در والاترين درجه از درجات رضا و تسليم در برابر حق و در رفيع ترين مرحله خشنودى از خدا بود.
به هنگام حركت از مكّه فرمود:
(گويا با ديدگان خويش مى نگرم كه درندگان بيابانها، بين سرزمين نواويس و كربلا اعضا و اندامهاى پيكرم را قطعه قطعه و شكمهاى گرسنه خود را سير و انبانهاى تهى شان را پر مى كنند ... بر آنچه خدا خشنود و راضى گردد ما خاندان وحى و رسالت خوشنود خواهيم بود.)
بدينگونه مى نگريم كه او به بزرگترين رخداد غمبار زندگى پر فراز و نشيب خود كه قطعه قطعه شدن و پايمال شدن پيكر پاكش در راه خدا و احياى ارزشهاى الهى و نابودى بدعتهاى جاهليّت اموى است ، خشنود بود.
منبع : ويژگيهاى امام حسين عليه السلام
