قنوت عارفان

در دعای پنجاهم صحیفه سجادیه آمده است: بار خدايا تو مرا درست اندام و موزون ساختي، و در کودکي پروردي، و روزيم را متکفل شدي. بار الها من در کتابت که نازل کرده اي و در آنچه بندگانت را به آن بشارت دادي يافته ام که فرموه اي: "اين بندگان من که در حق خود اسراف کرده ايد از رحمت خدا نااميد مشويد زيرا خداوند همه گناهان را مورد مغفرت قرار مي دهد" و از من کارهايي صادر شده که تو مي داني و از من به آن داناتري، پس واي از اين رسوايي که در پرونده من ثبت است و اگر نبود مواقفي که به بخشش فراگيرت در آن اميد بسته ام به کلي از رحمتت نااميد مي شدم، و اگر قدرت فرار از پروردگارش بود هر آينه من به فرار از تو سزاوارتر بودم و تويي که نه در زمين از تو چيزي پوشيده است و نه در آسمان مگر آنکه همه را گرد مي آوري و تو بسنده جزا دهنده اي هستي، و از محاسبي بي نيازي، خداوندا تو جوينده مني اگر فرار کنم، و دريابنده مني اگر بگريزم، پس اينک منم در پيشگاهت خاضع و ذليل و سرشکسته، اگر عذابم کني سزاوار آنم و آن از ناحيه توـ پروردگاراـ عين عدالت است، و اگر از من عفو کني پس از ديرباز عفوت شامل حالم بوده، و لباس عافيت را بر من پوشانده اي.

پس تو را سوگند به آن نامها که در گنجينه داري، و به آنچه از جلالت در پس پرده قرار گرفته که رحمت آري بر اين وجود بي تاب، و اين مشت استخوان بي طاقت که تاب آفتاب تو را ندارد تا چه رسد به گرمي دوزخت! و قدرت شنيدن صداي رعد تو را ندارد تا چه رسد به فرياد خشمت! پس خدايا بر من رحم کن زيرا که فردي کوچکم، و قدر و منزلتم ناچيز است، و عذابم چيزي نيست که به مقدار زرهاي در پادشاهيت بيفزايد، و اگر عذابم در پادشاهي تو مي افزود هر آينه صبر بر آن را از تو درخواست مي کردم، و دوست مي داشتم که آن فزوني تو را باشد، اما اي خدا، سلطنت تو بزرگتر و پادشاهيت با دوام تر از آن است که طاعت مطيعان در آن بيفزايد، با عصيان گنهکاران از آن بکاهد، پس بر من رحم کن اي رحم کننده ترين رحم کنندگان، و از من بگذر اي صاحب جلال و اکرام و توبه ام را بپذير که تويي توبه پذير مهربان.