دعا به رزمندگان و مجاهدان اسلام‏

 منابع مقاله:

کتاب  : تفسير و شرح صحيفه سجاديه، جلد دهم

نوشته: حضرت استاد حسین انصاریان

«15» اللَّهُمَّ وَ أَيُّمَا غَازٍ غَزَاهُمْ مِنْ أَهْلِ مِلَّتِكَ أَوْ مُجَاهِدٍ جَاهَدَهُمْ مِنْ أَتْبَاعِ سُنَّتِكَ لِيَكُونَ دِينُكَ الْأَعْلَى وَ حِزْبُكَ الْأَقْوَى وَ حَظُّكَ الْأَوْفَى فَلَقِّهِ الْيُسْرَ وَ هَيِّئْ لَهُ الْأَمْرَ وَ تَوَلَّهُ بِالنُّجْحِ «16» وَ تَخَيَّرْ لَهُ الْأَصْحَابَ وَ اسْتَقْوِ لَهُ الظَّهْرَ وَ أَسْبِغْ عَلَيْهِ فِي النَّفَقَةِ وَ مَتِّعْهُ بِالنَّشَاطِ وَ أَطْفِ عَنْهُ حَرَارَةَ الشَّوْقِ وَ أَجِرْهُ مِنْ غَمِّ الْوَحْشَةِ وَ أَنْسِهِ ذِكْرَ الْأَهْلِ وَ الْوَلَدِ

خدايا! هر رزمنده اى از اهل آيينت، يا مجاهدى از پيروان سنّتت با آنان جنگ كند، تا دينت برتر، و حزب و گروهت نيرومندتر، و نصيب دوستانت كامل تر باشد، او را آسانى پيش آور، و كار را برايش مهيّا ساز، و پيروزيش را عهده دار باش، و براى او ياران و همنشينان برگزين، و پشتش را قوى كن، و درآمدش را كامل فرما، و او را به نشاط و خرّمى بهره مند ساز، و آتش شوق به دنيا و مال و منال را از او فرو نشان، و از اندوه تنهايى پناه ده، و ياد زن و فرزند را از خاطرش بزداى.

محافظت از زمينه هايى كه اسلام براى سعادت بشر تدارك ديده است، تنها در شرايط ويژه ممكن است. يعنى امّت اسلامى در نظام تربيتى و امنيّتى مى توانند آيين مقدّس را پياده و عمل كرده و سپس به نسل بعد منتقل سازند.

از اين رو اسلام استعداد پذيرش و اجرايى و دفاعى از كيان خود را براى انسان ها فراهم ديده است، پس رمز ماندگار بودن دين پس از هزار و اندى سال، وابسته به استعدادهاى اساسى است. يعنى در مرحله نخست، شريعت حق به وسيله انسانى شايسته و برتر به عنوان رسالت به سوى آدميان مى رود؛ سپس با نيروى ايمان مردمى نسل به نسل حركت مى كند و در مرحله آخر دفاع از آن در پوشش قدرت نظامى انجام مى شود. چنانچه در هر مرحله كاستى يا كوتاهى صورت بگيرد، آن شريعت به هدف نمى رسد و در بين راه فرو خواهد پاشيد و يا به دست فراموشى سپرده مى شود.

بيشترين كوشش و جانبازى رسول اكرم صلى الله عليه و آله و ائمه اطهار عليهم السلام و رزمندگان حق از صدر اسلام تا كنون صرف ماندگارى و نگهبانى از اصول دين بوده است تا پايه هاى خيمه مكتب اسلام پابرجا بماند كه مهمترين آنها خداشناسى و عبادت مى باشد كه از نمادهاى بارز آيين حق است.

خداوند منّان هم به پاس اين تلاش هاى دشوار و خالصانه، دين خود را پاسدارى مى نمايد و آن امّت را از بركات و ارزش هاى معنوى بهره مند مى سازد و مى فرمايد:

يأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ إِن تَنصُرُواْ اللَّهَ يَنصُرْكُمْ وَيُثَبّتْ أَقْدَامَكُمْ» «1»

اى مؤمنان! اگر خدا را يارى كنيد، خدا هم شما را يارى مى كند و گام هايتان را محكم و استوار مى سازد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله هرگاه در لباس رزمندگان به جنگ با كفّار مى رفت دعا مى خواند:

خدايا! تو پشتيبان و ياور منى، از تو نيرو مى گيرم و با يارى تو حمله مى برم و با كمك تو مى جنگم. «2»

حضرت على عليه السلام در هنگام رويارويى با سپاه معاويه در صفّين دعا نمود:

انْ اظْهَرْتَنا عَلى عَدُوِّنا فَجَنِّبْنَا الْبَغْىَ، وَ سَدِّدْنا لِلْحَقِّ وَ انْ اظْهَرْتَهُمْ عَلَيْنا فَارْزُقْنَا الشَّهادَةَ وَ اعْصِمْنا مِنَ الْفِتْنَةِ. «3»

اگر ما را بر دشمن پيروزى دادى، از ستم بركنار دار و به راه حق مستقيم ساز و اگر دشمن را بر ما غلبه دادى شهادت را نصيب ما گردان و ما را از فتنه نگاه دار.

از آرزوهاى پيوسته و دعاهاى هميشگى معصومان عليهم السلام براى پيروزى پيكارگران در راه مكتب، به خوبى دريافت مى شود كه آنان حكومت الهى و اقتدار دولت اسلامى را حاكم بر تاريخ بشرى مى پسنديدند؛ زيرا پايدارى دين و موفّقيّت آن وابسته به پيشرفت حكومت اسلام و غلبه بر كافران است و هر گونه مسامحه با مهاجمان اسباب تعطيلى دين جاويد و گوشه نشين شدن دينداران خواهد شد.

بنابراين تجهيز كردن مجاهدى براى جانبازى و دفاع از جان و ناموس مسلمانان به دستور رسول اللّه صلى الله عليه و آله واجب است؛ زيرا اين حركت به منزله عملى كردن دعاست كه حضرت فرمود:

مَنْ جَبُنَ مِنَ الْجِهادِ فَلْيُجَهِّزْ بِالْمالِ رَجُلًا يُجاهِدُ فى سَبيلِ اللَّهِ وَ الْمُجاهِدُ فى سَبيلِ اللَّهِ إِنْ جُهِّزَ بِمالِ غَيْرِهِ فَلَهُ فَضْلُ الْجِهادِ وَ لِمَنْ جَهَّزَهُ فَضْلُ النَّفَقَةِ فى سَبيلِ اللَّهِ وَ كِلاهُما فَضْلٌ وَ الْجُودُ بِالنَّفْسِ أَفْضَلُ فى سَبِيلِ اللَّهِ مِنَ الْجُودِ بِالْمالِ. «4»

هر كسى از جهاد بترسد بايد مردى را كه در راه خدا جهاد مى كند كمك مالى رساند، اگر مجاهد در راه خدا با مال ديگرى آماده شود، فضيلت جهاد از آن اوست و فضيلت و ثواب خرج كردن در راه خدا از آن كسى كه او را مجهّز كرده است. هر دو كار فضيلت و ثواب دارد. امّا جانبازى در راه خدا از صرف مال و پول در اين راه برتر است.

به هر حال، اگر يارى از راه امدادهاى غيبى باشد؛ دعا و مناجات به درگاه حق تعالى تنها به عنوان ارتباطى براى پيروزى حق بر باطل مى شود وگرنه اگر يارى حق به قدرت نظامى باشد، وظيفه رزمندگان، است كه با همان ابزارهاى جنگى پيكار كنند و دعاى آنان و ديگران در حق رزمندگان بهترين نيروى كمكى خواهد بود.

همانگونه كه پيامبر عزيز اسلام صلى الله عليه و آله فرمود:

از آزردن مجاهدان در راه خدا بپرهيزيد؛ زيرا خداوند به خاطر آنان به خشم مى آيد همچنان كه به خاطر پيامبران خشمناك گرديد؛ و دعاى آنان را بپذيرد همچنان كه دعاى پيامبران را پذيرفت. «5»

 [وَ أْثُرْ لَهُ حُسْنَ النِّيَّةِ وَ تَوَلَّهُ بِالْعَافِيَةِ وَ أَصْحِبْهُ السَّلَامَةَ وَ أَعْفِهِ مِنَ الْجُبْنِ وَ أَلْهِمْهُ الْجُرْأَةَ «17» وَ ارْزُقْهُ الشِّدَّةَ وَ أَيِّدْهُ بِالنُّصْرَةِ وَ عَلِّمْهُ السِّيَرَ وَ السُّنَنَ وَ سَدِّدْهُ فِي الْحُكْمِ وَ اعْزِلْ عَنْهُ الرِّيَاءَ وَ خَلِّصْهُ مِنَ السُّمْعَةِ وَ اجْعَلْ فِكْرَهُ وَ ذِكْرَهُ وَ ظَعْنَهُ وَ إِقَامَتَهُ فِيكَ وَ لَكَ «18» فَإِذَا صَافَّ عَدُوَّكَ وَ عَدُوَّهُ فَقَلِّلْهُمْ فِي عَيْنِهِ وَ صَغِّرْ شَأْنَهُمْ فِي قَلْبِهِ وَ أَدِلْ لَهُ مِنْهُمْ وَ لَا تُدِلْهُمْ مِنْهُ فَإِنْ خَتَمْتَ لَهُ بِالسَّعَادَةِ وَ قَضَيْتَ لَهُ بِالشَّهَادَةِ فَبَعْدَ أَنْ يَجْتَاحَ عَدُوَّكَ بِالْقَتْلِ وَ بَعْدَ أَنْ يَجْهَدَ بِهِمُ الْأَسْرُ وَ بَعْدَ أَنْ تَأْمَنَ أَطْرَافُ الْمُسْلِمِينَ وَ بَعْدَ أَنْ يُوَلِّيَ عَدُوُّكَ مُدْبِرِينَ ]

و حسن نيّت را برايش انتخاب كن، «6» و عافيتش را عهده دار شو، «7» و سلامت را همراهش فرما، و از ترسيدن، نگاهش دار، و جرأت را به او الهام كن، و نيرومندى را روزيش فرما، و او را به پيروزى يارى ده، و راه ها و روش هاى اسلامى را به او بياموز، و راه شايسته را در داورى كردن به او بنما، و ريا را از او برطرف كن، و از شهرت و خودنمايى رهايش فرما، و انديشه و ذكر و مسافرت و اقامتش را در راه خشنودى خود و براى خود قرار ده. پس هر گاه با دشمنان تو و دشمنان خودش روبه رو شود، عددشان را در نظرش اندك نما، و مقامشان را در دل او كوچك ساز، و او را بر آنان پيروزى ده، و دشمنان را بر او پيروز مكن، و اگر زندگى او را به نيك بختى پايان دادى، و شهادت را برايش مقدّر فرمودى، بعد از آن باشد كه دشمنت را با كشتن ريشه كن سازد، و پس از آن باشد، كه اسارت به دست مسلمانان، آن نابكاران را به رنج و زحمت افكند، و به دنبال آن باشد كه اطراف و جوانب سرزمين هاى مسلمين ايمنى يابد، و پس از آن باشد كه دشمنانت به ميدان جنگ پشت كرده، و شكست خورده بازگردند.

پی نوشت ها:

______________________________

(1)- محمّد (47): 7.

(2)- سنن ابى داود: 1/ 592، حديث 2632.

(3)- نهج البلاغه: خطبه 170.

(4)- مستدرك الوسائل: 11/ 24، باب 3، حديث 12335.

(5)- كنز العمال: 4/ 314، حديث 10664.

(6)- مسئله نيّت، به طور مفصل در دعاى بيستم گذشت.

(7)- توضيح و تفسير عافيت، در دعاى بيست و سوم گذشت.