دعای امام حسین (ع) برای مردم نازل کننده برکات خداوندی بود .
امام صادق (علیه السلام) از پدرش از جدّش روایت مى کند : اهل کوفه خدمت امیرالمومنین (علیه السلام) آمدند و از خشکسالى و نیامدن باران شکایت کردند و عرضه داشتند : براى ما از خدا درخواست باران کن . امیرالمومنین (علیه السلام) به حضرت حسین (علیه السلام) فرمود : از خدا درخواست باران کن . امام حسین (علیه السلام) حمد و ثناى حق را به جا آورد و بر پیامبر درود فرستاد و به پیشگاه حق عرضه داشت : اى عطا کننده خیرات و نازل کننده برکات ، آب فراوان بر ما ببار و باران بسیار و وسیع و خوشگوار و باعظمت که بندگانت را از ناتوانى برهاند و سرزمین هاى مرده را زنده کند به ما عطا فرما . آمین رب العالمین .چون از دعایش فراغت یافت ناگهان باران فراوانى بارید تا جایى که عربى از بعضى از نواحى کوفه آمد و گفت : دره ها و تپه ها را از فراوانى آب چنان دیدم که بخشى از آب در بخشى دیگر موج مى زد.خدایا ! مردم کوفه را با دعاى بنده خاص خود از باران رحمت سیراب کردى ; باران رحمت و مغفرتت را بر ما بباران تا گناهان و آلودگى ها را از پرونده ما بشوید و ما را از سنگینى معاصى و وزر و وبالش نجات دهد و گیاه نشاط معنوى و نهال عبادت و بندگى را در سرزمین وجود ما برویاند ، که ما به امید کرم تو به این درگاه آمده ایم و روى عذرخواهى به خاک آستانه ات گذاشته ایم و دست گدایى و حاجت به سویت برداشته ایم و یقین داریم که با کرم و لطفت از ما درخواهى گذشت .
